Spadkobiercy Winneto..

— Nie. Alfabet angielski, ale język nieznany.
— Pokaż!
— Zobacz! Ale usiądźmy! Na stojąco głowa gorzej pracuje! Usiadła na ziemi i uderzyła
dłonią w miejsce obok siebie.
Wiem doskonale, co mam wówczas uczynić: usiadłem obok niej i zacząłem czytać. List
napisany był w języku Apaczów z tą samą kaligraficzną wprawą i na tym samym dobrym
papierze, co list, który otrzymałem w domu od Tatella-Saty. Oto jego treść:
Dlaczego celem twych poszukiwań jest “deadly dust“, śmiercionośny złoty pyl?
Czy rzeczywiście sądzisz, że Winnetou, nieskończenie bogaty, nie pozostawił ludzkości po
sobie niczego więcej?
Czy Winnetou, którego przecież musiałeś znać, był na tyle powierzchowny, byś mógł
zaniedbać sięgnięcia głębiej?
Teraz już wiesz, dlaczego się na ciebie gniewałem. Witaj mi, jeśli teraz potrafisz
zrozumieć, w czym rzecz!
To był list od sędziwego Tysiąca Lat. Złożyłem papier i wetknąłem do kieszeni.
Popatrzyliśmy na siebie.
— Czy to nie zadziwiające? — zapytała Serduszko.
— W najwyższym stopniu! — potwierdziłem. — Napisał dokładnie to samo, co ty mi
powiedziałaś. Jest mi ogromnie wstyd!
— Nie bierz sobie tego zbytnio do serca!
— Nie mogę nie brać sobie tego do serca! Zawiniłem wobec Winnetou i nie mogę sobie
tego wybaczyć. Nie tylko zresztą wobec Winnetou, ale wobec całego jego ludu! Jestem
przekonany, że znajdziemy teraz rzeczy o wiele ważniejsze niż wówczas.
— Dlatego, że tak napisał Tatella-Sata?
— Również, ale przede wszystkim dlatego, że taki był Winnetou. Mój wzrok i moje
czyny nie sięgały wyżyn jego szlachetności. Na tym polegał mój grzech. Winnetou
uśmiechnąłby się dobrotliwie i wybaczył mi, mnie jednak w ogóle nie jest do śmiechu.
Pomyśl, minęło bezużytecznie ponad trzydzieści lat! Wyrosło następne pokolenie! Chodź,
będziemy kopać!
— Tak, póki nie ma w pobliżu Entersów — przytaknęła.
— Nie o to teraz już chodzi! Obojętne mi, czy są w pobliżu, czy ich nie ma. Posłuchaj!
Słyszę ich głosy. Rozmawiają z Pappermannem. Wrócili już!
Rzeczywiście, byli już na miejscu. Przynieśli pieska preriowego, który się gdzieś tu w
górach zabłąkał. Zebulon zachowywał się tak, jakby dokonał jakiegoś bohaterskiego czynu, ja
jednak krótko i zdecydowanie uciąłem jego tyradę:
— Niech pan położy tutaj tego zajączka! Może go upieczemy a może nie. Jest teraz coś
ważniejszego do zrobienia!
O tym, jak brzmi druga nazwa góry, miałem pierwotnie zamiar powiedzieć braciom
dopiero po jej opuszczeniu. Obawiałem się bowiem wpływu tego miejsca i związanych z nim
wydarzeń na ich stan duchowy. Innymi słowy istniały pewne psychiatryczne
przeciwwskazania. Teraz jednak ważniejsze były dla mnie inne sprawy. Musiałem kierować
się względem na dobro wyższego rzędu i dlatego mówiłem dalej:
— Chcę odkryć przed wami coś, z czym zamierzałem jeszcze jakiś czas poczekać.
Jesteście w błędzie, co do miejsca naszego dzisiejszego noclegu. Te groby nie są grobami
wodzów Kiowów, lecz grobami ojca i siostry Winnetou. Tawuntsits-pajawh to Nugget Tsil.
Moje słowa wywarły na braciach ogromne wrażenie. Stali bez słowa nie czyniąc
najmniejszego ruchu.