Spadkobiercy Winneto..

Ameryce nie była. Szczególnie zależy jej na tym, by zobaczyć wodospad Niagara. Z Nowego
Jorku popłyniemy więc parowcem w górę Hudsonu, do Albany. Potem pojedziemy koleją do
Buffalo, a stamtąd do wodospadów jest już tylko godzina drogi. Nad wodospadami
zatrzymamy się po stronie kanadyjskiej, w hotelu “Clifton“, gdzie...
— Znam go, znam go dobrze! — przerwał mi w pół zdania. — Bardzo dobry hotel.
Pierwszorzędny, cichy, elegancki, wyposażony we wszystkie zdobycze nowoczesnej techniki,
do tego...
— Well! — teraz ja wpadłem mu w słowo, chcąc przerwać ten potok komplementów,
które wbrew pozorom skierowane były pod własnym adresem.
— Skoro pan go zna, to jest niewątpliwie dobry. Tam więc będzie można nas znaleźć.
— Kiedy?
— Tego jeszcze nie wiem. Najlepiej będzie, jeśli skontaktuje się pan z kierownictwem
hotelu i poprosi, by was zawiadomiono o moim przybyciu.
— Słusznie! Tak będzie najlepiej i tak też zrobię!
Na tym też stanęło. Po kilku uprzejmościach na pożegnanie wizyta dobiegła końca.
Wizyta, która miała się okazać o wiele ważniejsza, niż wówczas miałem podstawy
przypuszczać.
Serduszko nie była ze mnie całkiem zadowolona. Łatwo w niej wzbudzić współczucie i
litość — zalęknione, udręczone spojrzenie naszego niespodziewanego gościa prześladowało
ją jeszcze przez kilka dni. Uważała, że zachowywałem się w stosunku do niego nieuprzejmie i
odpychająco.
— Dlaczego tak postąpiłeś? — spytała.
— Ponieważ mnie okłamał — odpowiedziałem. — Ponieważ nie był całkowicie otwarty i
szczery. Czy wiesz, kim naprawdę jest?
— Owszem.
— Kim więc?
— Jednym z pozostałych przy życiu synów owej prześladowanej manią samobójczą
rodziny.
— Zgoda, ale to nie wszystko. Nie nazywa się Enters.
— Myślisz, że występuje pod fałszywym nazwiskiem? Uważasz go za oszusta,
hochsztaplera?
— Nie. Pod swoim prawdziwym nazwiskiem nie występuje dlatego właśnie, że jest
człowiekiem uczciwym. Wstydzi się go. Przypuszczam nawet, że zrezygnował z niego pod
wpływem lektury Winnetou...
Serduszko patrzyła na mnie bez słowa szeroko otwartymi oczyma. Mówiłem więc dalej:
— Jestem przekonany, iż znam jego prawdziwe nazwisko.
— Jakie to nazwisko?
— Ten człowiek nazywa się Santer.
— O jakim Santerze mówisz? Mordercy ojca i siostry Winnetou? — wydusiła z siebie w
najwyższym zdumieniu Serduszko.
— Tak. Nasz gość jest jego synem.
— To nie do wiary, nie do wiary!
— A jednak!
— Jakie masz na to dowody?
— Nie są tu wcale potrzebne specjalne dowody. Powinnaś wpaść na to tak samo łatwo i
szybko jak ja.