Spadkobiercy Winneto..

do domu, by przywrócić do życia.
Domownicy słyszeli bowiem strzał i wyszli na zewnątrz, by zbadać jego przyczynę.
Przyszedł czarownik, jego żona, Aszta, przyszli też inni. Kiedy tak wszyscy się mną
zajmowali, pojawił się również Sioux Ogellah. Przemknął niczym bezszelestny powiew
wiatru i był na tyle sprytny, że potrafił wykorzystać zaistniałą sytuację dla siebie. Kiedy
wniesiono mnie do domu na zewnątrz rozbrzmiał głośny okrzyk zwycięstwa Ogellahów.
Obecni spojrzeli po sobie. Aszta zniknęła. Dla wszystkich było jasne, co się stało: Porwanie
udało się. Siouxowi pozostało tylko oddalić się ze swą zdobyczą — Aszta należała do niego.
On jednak tego nie zrobił. Nie musiał już niczego udowadniać: przyszedł po Asztę, a ona
poszła za nim opuszczając dom rodzicielski! Wprowadził ją znowu do środka, a rodzice
Aszty przywitali go jak syna. A więc strzał Toma Muddy umożliwił dokładnie to, czemu miał
zapobiec. Ja zaś leżałem długi czas w malignie i wyłem z bólu jak pies, którego podczas
wiwisekcji żywcem obdzierają ze skóry. Kiedy tylko stanąłem na nogi, czmychnąłem
stamtąd, nie pisnąwszy nikomu ani słowa. Tylko ja i Tom Muddy wiemy, kto i dlaczego
strzelał tej nocy. A ten łotr przepadł bez wieści i moje gorące pragnienie spotkania go znowu
nigdy nie doczekało się spełnienia. Kiedy po kilku latach znowu zajrzałem w te strony, domy
były puste. Senekowie zostali napadnięci przez bandę białych i wybici do nogi. Ocalała tylko
Aszta, która podążyła z Siouxem do jego plemienia.
— Czy spotkał ją pan jeszcze kiedyś? — zapytała moja żona.
— Nie, nie. Zawsze uważałem Ogellahów za nieprzyjaciół białych i starałem się nie mieć
z nimi wiele do czynienia. Natomiast dowiadywałem się kilka razy o Asztę. Słyszałem, że
piękna squaw czarownika jest bardzo szczęśliwa. Czarownik przeniósł się nad Niobrarę, gdzie
założył rezerwat dla siebie i swoich uczniów. Żyje dla starych totemów i wampumów, które
zbiera a także dla książek, które zamawia u bladych twarzy. Cieszy się sławą i szacunkiem
nawet wśród białych.
Po ostatnich słowach Pappermanna zadałem mu szybko pytanie:
— Zna pan oczywiście imię tego Indianina?
— Owszem — skinął głową.
— Czy nazywa się Wakon?
— Tak, tylko Wakon.
— Tylko to jedno słowo, żadnego innego imienia?
— Tylko Wakon! — powtórzył.
— Znam go więc, choć nigdy go nie widziałem. Całe swoje życie i wszystkie siły
poświęcił studiom nad historią Indian. Jest autorem wielu dzieł, które jednak nie doczekały
się publikacji, ponieważ zamierza je wydać dopiero wówczas, gdy ukończony zostanie ostatni
tom. Owoce pracy jego życia słusznie oczekiwane są w wielkim napięciu.
— Ile ma teraz lat? — spytała Serduszko.
— To nie jest istotne — odparłem. — Ludzie wielkiego formatu zwykle umierają dopiero
wtedy, gdy przynajmniej wewnętrznie osiągną to, co chcieli lub mieli osiągnąć. Nie dotyczy
to rzecz jasna tak zwanych bohaterów wojen i pól bitewnych. Czy jest pan zmęczony?
To pytanie skierowane było do Pappermanna, który zaczynał owijać się w swój koc,
jakby miał zamiar ułożyć się do snu.
— Może nie zmęczony — odparł — ale nieomal na nowo ugodzony strzałem Toma
Muddy. To niełatwe wspomnienia! Indianka podobała mi się zupełnie nadzwyczajnie! Potem
już nigdy nie brałem pod uwagę ożenku. Żyłem samotnie i kiedy przyjdzie moja godzina, tak
samo samotnie umrę... Spróbuję teraz zasnąć. Dobranoc!
Również my życzyliśmy mu “dobrej nocy“, ale tym razem życzenie to pozostało
niespełnione, zarówno w jego, jak i w moim wypadku. Pappermann przewracał się ze dwie