Spadkobiercy Winneto..

oszałamiającej ilości "kwiatów-męczeczennic" moja żona wydała okrzyk zachwytu. Choć
czekając na dole nie słyszała mojej rozmowy z Inczu-intą, natychmiast domyśliła się
przeznaczenia tego pomieszczenia.
— To miejsce modlitwy!
Z tymi słowami wyszła na środek, gdzie stała ławka przykryta skórą. Usiadła na niej,
dokładnie naprzeciw krzyża i mówiła dalej:
— Tu — siada Tatella-Sata, aby rozmawiać z Bogiem, jedynym swym władcą. Ma przed
sobą krzyż, cierpienie całej ziemi, który wyzwala każdego pojedynczego człowieka i
wszystkie ludy. Tu modli się o zbawienie swojej rasy. Tu chciałabym razem z nim błagać
Boga, by wysłuchał tej prośby!
— Masz okazję! — powiedziałem. — My wrócimy teraz do podziemi i wkrótce znowu tu
będziemy.
— Na pewno? Kiedy?
— Może już za pół godziny. Przyprowadzę tą drogą jeńców do Twierdzy. Nikt ich wtedy
nie zobaczy. Nie chciałbym, by ktokolwiek z ich krewnych lub znajomych dowiedział się, że
są tutaj. Co do ciebie, to nie ma potrzeby, byś dwa razy jeszcze robiła tę samą drogę.
— W takim razie zostanę. Ale co mam robić, jeśli ktoś tu przyjdzie?
— Ktokolwiek by to był, zostaniesz potraktowana jak przyjaciel. Poza tym nie musisz
wcale dać się przyłapać. Wystarczy, że wyjdziesz tymi drzwiami na zewnątrz. Nikomu ni
przyjdzie do głowy sprawdzać czy są zaryglowane.
— Masz rację! W takim razie zaczekam.
Usiadła z powrotem na ławce, a my zeszliśmy na dół zasuwając za sobą płytę. Dotarłszy
do naszych towarzyszy przekonaliśmy się, że praca nad usuwaniem stalaktytów dobiega już
końca. Kiedy usiadłem, by zaczekać, poczułem, ze coś na mnie z góry kapie. Okazało się
jednak, że nie jest to woda, lecz pył i piasek kamienny. Od czasu do czasu zdarzały się
okruchy wielkości grochu, fasoli lub orzecha. Spojrzałem do góry. Światło pochodni nie
sięgało tak wysoko; mimo to dokładnie nad sobą ujrzałem wąską szczelinę, z której sypał się
kamienny deszcz. W jaskini nie była to rzecz szczególna. Dlatego nie przyszło mi do głowy
dociekać powodów powstania owej rysy.
Kiedy droga została już oczyszczona, oznajmiłem, że musimy się rozdzielić: czarownicy,
Inczu-inta i jeden Winnetou z pochodnią mieli pójść ze mną na piechotę wąskim korytarzem.
Reszcie kazałem się udać pod przewodnictwem Pappermanna szeroką, poprzednio odkrytą
przez nas drogą do Wodospadu— Całunu. Stamtąd mieli pojechać prosto do Twierdzy.
Poczekaliśmy, aż odjadą. Potem, zawiązawszy czarownikom oczy i ostrzegłszy przed
stawianiem jakiegokolwiek oporu, poprowadziliśmy ich pod rękę — ja Komańcza, a Inczuinta
Kiowę. Przodem szedł Winnetou z pochodnią. Wspinaliśmy się znowu tą samą drogą. Z
powodu jeńców posuwaliśmy się naprzód tak powoli, że do ostatnich stopni dotarliśmy nie
jak zapowiadałem po pół godzinie, lecz po upływie ponad godziny. Zabrałem się do
odsuwania płyty i prawie natychmiast usłyszałem jakieś głosy. Moja żona nie była sama. Jak
najciszej odsunąłem płytę i wetknąłem ostrożnie głowę w otwór do poziomu oczu. Serduszko
zniknęła. Najwidoczniej wymknęła się na zewnątrz. Na ławce siedział Tatella-Sata. Obok
niego stało dwunastu wodzów Apaczów, z których żadnego nie znałem. Najstarszy miał
najwyżej pięćdziesiąt lat. Sędziwy "strażnik wielkiej wiedzy medycznej" mówił do nich
ożywionym głosem. Oto co usłyszałem:
— Nasz dobry Manitou większy jest, milion razy większy, niż sądzili do tej pory
czerwoni mężowie. Uważali, że jest on tylko ich bogiem, a nie Bogiem wszystkich żyjących.
Jeśli nie myliliby się, jakże mały byłby to bóg! Bóg paru tysięcy nieszczęśników nękanych,
gnębionych i deptanych przez blade twarze! Jakże wielki musiałby być, w porównaniu z nim,