Spadkobiercy Winneto..

oświadczenia, że postanowili nie odwiedzać mnie u Tatella-Saty. Taka postawa była jednak
nie do przyjęcia dla Kolmy Puszi. Zwróciła się do "strażnika wielkiej wiedzy medycznej" o
pozwolenie na złożenie mi wizyty, a ten chętnie jej go udzielił. Obydwie panie rozmawiały
już ze sobą od kilku godzin i bardzo przypadły sobie do gustu. W tym krótkim czasie udało
się Serduszku spełnić oczekiwania swego gościa. Jak wiadomo, list od Kolmy Puszi kończył
się słowami: Przyjedź więc i przywieź mi ze sobą Twą miłość drugiego człowieka i dobroć
serca — Twą wiarę w wielkiego, sprawiedliwego Manitou, którego chciałam odczuć tak
wyraźnie, jak Ty, moja siostro, Go czujesz. Serduszko dała odczuć Kolmie Puszi tę miłość,
dobroć i wiarę. To, co ja, mężczyzna, musiałbym powiedzieć ostrym tonem, Serduszko
przekazała tonem przyjaznego nalegania. W momencie mojego przyjścia, Kolma Puszi była
już jedną nogą po naszej stronie i wystarczyło tylko parę uzupełniających słów, aby
zrozumiała do końca moje poglądy i zamiary. Kiedy poprosiła, bym mimo wszystko zjechał
do dolnego miasta i odwiedził Old Surehanda i Apanaczkę, odparłem:
— Tego mi nie wolno. Jestem gościem Tatella-Saty i kto jego unika, tego i ja muszę
unikać.
— Czy tak jest rzeczywiście? — zapytała z troską.
— Tak! — potwierdziłem. — Zgodnie z prawem czerwonych mężów, dom mego
gospodarza jest również moim domem. Kto nim gardzi, mną również gardzi!
— Wybacz, ale mylisz się mówiąc o pogardzie. Nikt nie śmiałby tobą gardzić!
— Nieprawda! To nie ja jestem w błędzie. Zostałem zaproszony na Górę Winnetou.
Przyjechałem. Jako gościowi należało mi się przywitanie i przyjęcie. Odmówiono mi go. Nikt
do mnie nie przyszedł. Kazano mi samemu gdzieś iść. Kazano mi samemu kogoś szukać.
Teraz usłyszysz moją na to odpowiedź.
Serduszko mrugnęła do mnie ukradkiem, abym nieco złagodził ton; miałem przecież
przed sobą kobietę. Ja jednak dobrze wiedziałem, co robię, i mówiłem dalej w taki sam
sposób:
— Proszę więc Kolmę Puszi, aby udała się do Old Surehanda i Apanaczki, i powiedziała
im, że zapraszam ich na jutro na obiad, tutaj, do mojego mieszkania. Obiad zje z nami jeszcze
parę innych osób, ale kto to będzie, tego jeszcze do końca nie wiem.
Twarz Kolmy Puszi jeszcze bardziej spoważniała.
— Myślisz, że moi synowie przyjadą?
— Mam nadzieję!
— Na obiad?
— Tak właśnie. W samo południe.
— A jeśli nie przyjadą?
Zadając to ostatnie pytanie zawisła na moich ustach pełnymi napiętego wyczekiwania
oczyma. Odparłem:
— Uznam to za największą obelgę pod swoim adresem. Natychmiast wyznaczone
zostanie pole walki i przemówią lufy rewolwerów!
— Pojedynek pomiędzy takimi przyjaciółmi?
— Przyjaciel, który mnie obraża, gorszy jest od wroga! Powtórz im to! Powiedz im też,
że choć siwy, nie zmieniłem się poza tym wiele. Jeśli nie przyjadą, będziemy walczyć. A
potem rozpędzimy na cztery wiatry cały wasz komitet i wybierzemy godniejszy. Winnetou
był wodzem Apaczów. O tym, w jaki sposób należy uczcić jego pamięć, powinni
zadecydować Apacze!
— Groźba Old Shatterhanda jest tak pewna i bliska spełnienia, jakby już się spełniła.
Mówisz poważnie?