Spadkobiercy Winneto..

oznaczają dla was imiona: "Winnetou" i "Winnetah"? A może nie wolno ci o tym mówić?
Może to tajemnica?
Indianin zamknął na chwilę oczy. Otworzywszy je powiedział:
— To żadna tajemnica. Każdy może o tym wiedzieć. Owszem, życzylibyśmy wręcz
sobie, by usłyszał o tym cały świat i by poszedł w nasze ślady. Ale czy mam teraz
rzeczywiście na ten temat mówić?
Jego wzrok przemknął po Entersach. Zrozumiałem i odpowiedziałem:
— Czemu nie? Nie widzę przeszkód.
— A więc dobrze.
Znowu zamknął oczy. Zastanowił się chwilę, a potem zaczął mówić:
— Chciałbym, wolałbym mówić do was w języku Apaczów, gdyż to ich mowa tworzy
szatę, w której to, o czym mówię, weszło do mojego serca. Mowa bladych twarzy wypacza
zamieszkujące moje wnętrze kształty.
Jego oczy ciągle były zamknięte. Teraz otworzył je i mówił dalej:
— Daleko, daleko stąd jest kraj o nazwie Dżinnistan. Wiemy o nim tylko my, czerwoni
mężowie. Bladym twarzom jest on nie znany.
Można sobie wyobrazić zdumienie, w jakie wprowadziła mnie ta nazwa i te słowa na
ustach Indianina. Podobnie zareagowała Serduszko. Chwyciła mnie szybko za rękę, jakby bez
mojego wsparcia nie była zdolna wytrzymać ani chwili, by nie wykrzyknąć, że myli się
ogromnie co do naszej niewiedzy.
— Dżinnistan? — zapytałem. — Czy to słowo należy do języka Apaczów?
— Nie, to słowo z zupełnie nieznanego tutaj języka. Działo się to przed wieloma
tysiącami lat, kiedy istniało jeszcze połączenie między Ameryką a Azją. To połączenie było
daleko na północy. Teraz rozpadło się na oddzielne wyspy. W tamtym czasie, a więc przed
tysiącami lat, przez owo połączenie przybyli do naszych przodków wspaniali ludzie, olbrzymi
— zarówno pod względem fizycznym, jak i duchowym — przynosząc ze sobą pozdrowienia
od swej władczyni, królowej Marimeh. Serduszko ponownie ścisnęła mi ukradkiem rękę. Tak
jak i ja domyślała się, że chodzi o naszą Marah Durimeh. Młody Orzeł mówił dalej:
— Posłańcy przynieśli ze sobą cenne podarki. Im jednak nie było wolno przyjąć żadnych,
gdyż dar, który ma być odwzajemniony nie jest darem lecz szantażem. Posłańcy Marimeh
opowiadali o położonym wysoko w górach królestwie Dżinnistanu, w którym obowiązywało
jedno tylko prawo — "prawo anioła-stróża" 16 . Każdy poddany tego królestwa musiał być
nieznanym aniołem-stróżem innego poddanego. Tego, kto decydował się być stróżem
własnego nieprzyjaciela uznawano za bohatera, jako że zdołał przezwyciężyć samego siebie.
Spodobało się to naszym praojcom, którzy dorównywali szlachetnością mieszkańcom
dalekiego kraju. Poprosili posłańców o pomoc we wprowadzeniu tego prawa w Ameryce. Ci
przystali na to chętnie, zrobili, co do nich należało i udali się w drogę powrotną do ojczyzny.
— Czy jeszcze kiedyś wrócili? — spytała Serduszko.
— Ci sami już nigdy, ale pojawili się inni. Każde nowe pokolenie wysyłało swoich
posłańców, których zadaniem było przywieźć podarunki i przekonać się, czy "prawo aniołastróża"
jeszcze obowiązuje po drugiej stronie globu ziemskiego. Tak minęło kilka tysiącleci.
Niebo zstąpiło na ziemię. Szeroko otwarte zostały bramy raju. Nie było żadnej różnicy
między aniołami a ludźmi, bo każdy człowiek był aniołem, aniołem-stróżem drugiego
człowieka.
Nagle odwiedziny się urwały i nie doszło już do następnych. Zawalił się most między
Ameryką a Azją. Zostały tylko jego filary — wyspy, o które biły szalone fale.
16 por. Karola Maya Marchen von Sitara (Baśń Sitary)