Spadkobiercy Winneto..

— Tak, całym sercem! Bardzo mi się podobała starsza Aszta, żona Wakona. To
wspaniały charakter i człowiek wielkiego formatu. Żaden z członków komitetu nie dorasta jej
nawet do pięt. Ona nie jedzie na Górę Winnetou po to, by przemawiać! Dobrze wie, czego
chce! Ale o tym nie mówi; to mi się szczególnie podoba! Pozwalając się przepędzić, zdobyłeś
sobie w niej pomocnicę, którą trudno przecenić.
— Tak — roześmiałem się radośnie. — Będzie walczyła z komitetem jak amazonka! Z
największym napięciem czekam na dalszy rozwój wydarzeń i to nie jako widz, lecz jako ich
pełny uczestnik. Wiemy już, że Kiktahan jest nieprzejednanym wrogiem Wakona.
Przypuszczam, że Wakon przybędzie na Górę Winnetou na czele młodych Siouxów,
podobnie jak Kiktahan Szonka do Ciemnej Wody na czele starych. Dwa przeciwstawne
kierunki w ramach jednego plemienia, ścierające się na obcym terenie! Co za
krótkowzroczność! To z tego właśnie powodu ginie indiańska rasa! Trzeba wpłynąć na bieg
wypadków! Czy tym razem zgadzasz się ze mną?
— Całkowicie! Gdzie będziemy dzisiaj nocować?
— Nad północnym rozwidleniem Red River. Jutro przyjedziemy nad słoną odnogę tej
rzeki. Kiedyś była tam wioska Kiowów. Dawno już jej nie ma, ale na wszelki wypadek
ominiemy to miejsce.
Moje przewidywania spełniły się. Pod wieczór przyjechaliśmy nad północne rozwidlenie
Czerwonej Rzeki i rozbiliśmy nad wodą obóz. Przy ognisku dowiedzieliśmy się od
Pappermanna ciekawych rzeczy. Z wypowiedzi starszej Aszty wywnioskował on, że skarbnik
komitetu, Paper, ubiegał się swego czasu o rękę jej córki, a ponieważ spotkał się z
kategoryczną odmową, próbował teraz mścić się we właściwy sobie sposób.
Podczas gdy Pappermann mówił, ja obserwowałem Młodego Orła. Zachowywał się tak,
jakby nic do niego nie docierało. Z jego ust nie padło ani jedno słowo, nie drgnął ani jeden
mięsień na jego twarzy. Ale właśnie ta niewzruszoność mówiła za siebie wyraźniej niż
hałaśliwa złość. Zanim jeszcze położyliśmy się spać opisałem moim towarzyszom drogę, jaką
przemierzyłem ścigając Santera — z wioski Kiowów do Rio Pecos, a stamtąd do Ciemnej
Wody. Z miejsca, w którym obozowaliśmy można się było dostać do Ciemnej Wody krótszą i
prostszą drogą. Wiodła ona prosto na zachód omijając słoną odnogę Red River. Nie
pojechałem nią wówczas, ścigając Santera, dlatego, że on wybrał dłuższą trasę. Teraz jednak
dałem mym towarzyszom wybór, a oni okazali się na tyle sprytni, że przyjęli krótszy i
prostszy wariant. Ostatecznie więc znaleźliśmy się w pobliżu naszego celu nieco wcześniej.
Ostatni etap wiódł przez bezwodne pustkowia. Oko na próżno szukało jakiejkolwiek
zieleni. Nie było tu ani drzew, ani krzewów, ani nawet mizernej trawy, tylko kamienie i skały.
Teren, dotychczas dość wyrównany, zaczynał się powoli wznosić. Było około południa. Nie
zatrzymywaliśmy się jednak na odpoczynek, gdyż brakowało wody, na którą liczyć można
było dopiero w wyższych partiach. Nagle, dość daleko przed sobą zobaczyliśmy jeźdźca,
który dotychczas ukryty za niewielkim wzniesieniem, teraz wyjechał nam naprzeciw.
Przedtem nas obserwował. Dlaczego nie pozostał w ukryciu? Dlaczego ujawnił się teraz? Z
tej odległości nie mógł rozpoznać kim jesteśmy. Doświadczony wojownik poczekałby
jeszcze. Czyżby powodem było to, że minęły już dawne czasy z ich niebezpieczeństwami i że
obecnie ludzie nie zachowywali już tak daleko posuniętej ostrożności?
To był Indianin. Prowadził swego konia wolno w naszym kierunku. Potem zatrzymał się
czekając, aż my się do niego zbliżymy. Nie był to jeden z tych wysokich, szerokich i
żylastych Indian, ale człowiek raczej drobnej postury. Ubranie uszyte miał z kolorowego
materiału. Spod uplecionego z włókien agawy kapelusza spływały mu na plecy długie, czarne
włosy. Miał nóż za pasem, a na ramieniu lekką strzelbę. Jego koń był dobrego gatunku, a on
sam trzymał się na nim w postawie pełnej godności niczym indiański arystokrata. Jego
zupełnie pozbawioną zarostu twarz gdzieś już widziałem — ale kiedy i gdzie nie potrafiłem