Spadkobiercy Winneto..

Ciemny Włos
Następnego dnia zamierzałem przejrzeć odnalezione teksty, ale nadzieja, że będę się mógł
nimi zająć okazała się niestety płonna. Piliśmy właśnie ranną kawę, kiedy na południowym
końcu polanki pojawiła się między drzewami jakaś indiańska sylwetka. Indianin podszedł do
nas. Był to ten sam Winnetou, którego widzieliśmy wczoraj wieczorem. Zwracał się tylko do
Młodego Orła. Na nas zdawał się nawet nie patrzeć. Mówił nie po angielsku, lecz w swym
ojczystym języku.
— Zbliżają się jeźdźcy — zameldował.
— Skąd? — zapytał nasz młody indiański przyjaciel.
— Z północo-zachodo-zachodu.
— Ilu? f
— Duża grupa. Nie mogliśmy policzyć. Byli za daleko.
— Przyjdź więc jak najszybciej zameldować o liczbie. Winnetou oddalił się, ale po
dziesięciu minutach był już
z powrotem. Powiedział:
— To mężczyźni i kobiety. Dwudziestu mężczyzn i cztery razy po dziesięć squaw. Z tyłu
sporo jucznych mułów.
— Jak są daleko?
— Będą na Nugget Tsil za kwadrans.
— Niech przyjeżdżają. Obserwujcie ich z ukrycia. To kobiety Siouxów udające się na
Górę Winnetou. Kim są mężczyźni, tego jeszcze nie wiem. My pojedziemy stąd do Deklil-to.
Chyba już nie będę potrzebował twojej pomocy.
Winnetou oddalił się nie wymówiwszy nawet sylaby, która nie dotyczyłaby zleconego mu
zadania. Wspaniała dyscyplina! Wieść o spodziewanych przybyszach wprawiła starego,
poczciwego Pappermanna w podniecenie, którego mimo wszelkich wysiłków nie potrafił
ukryć. Entersowie spoglądali niepewnie. Zapytali, czy nie powinni się od nas odłączyć.
— Jesteście teraz z nami i z nami zostaniecie — odparłem.
— Nie mówcie tylko, kim jestem.
Na tym też stanęło. I ja, i Serduszko oczekiwaliśmy przybyszów z ogromnym
zainteresowaniem, choć ja żałowałem trochę, że nie mogę się zająć rękopisami. Minęły dwa
kwadranse. Naszym gościom nie było spieszno. Wreszcie, po z górą godzinie, usłyszeliśmy
ich z daleka. Szli pieszo. Konie, ze względu na strome miejscami przejścia, zostały u
podnóża. Zauważyli nas, zanim jeszcze wyszli z lasu. Wywnioskowaliśmy to z tego, iż nagle
ucichły wśród nich wszelkie rozmowy. Po chwili ujrzeliśmy bardzo wysokiego i bardzo
wychudzonego mężczyznę. Zmierzał w naszym kierunku kołysząc się na swych długich
nogach. Ubrany był nie po indiańsku, lecz w elegancki garnitur w stylu amerykańskim z
nadzwyczaj wysokim, śnieżnobiałym kołnierzykiem i mankietami równie olśniewającej
białości. Na jego piersi połyskiwała dumnie, wpięta w klapę, prawdziwa, wielka perła. Na
palcach mieniły się w słońcu sygnety z diamentami i innymi szlachetnymi kamieniami. Miał
olbrzymie dłonie i stopy, ale były one niczym w porównaniu z jego nosem. Taki nos mógł