Spadkobiercy Winneto..

wyrażałby się inaczej. Nie umiejscowiłby Ambony i Ucha w tym samym punkcie. A czy ty
wierzysz, że we wschodniej części kotła mieszka zły duch?
— Szanuję zwyczaje moich ojców nie pytając, czy zasadzają się na prawdzie, czy też nie!
— A więc nie byłbyś skłonny przekroczyć granicy?
— Czy pan ma zamiar zejść na dół?
— Owszem.
— Czy żona będzie panu towarzyszyć?
— Z pewnością.
— A więc chętnie pójdę i ja, jeśli oboje jesteście zgodni. Przez cztery lata przebywałem
wśród bladych twarzy i nauczyłem się przy nich rozróżniać między duszą rzeczy a samą
rzeczą. Dusza jest dla mnie świętością, nie oddaję natomiast czci jej zewnętrznej powłoce.
Szanuję ją jednak i naruszyć lub zniszczyć mogę tylko wówczas, gdy mam powód uznać ją za
coś złego lub szkodliwego.
Ten młodzieniec mówił bardzo mądrze! Gdybym go przedtem nie darzył sympatią, tymi
słowami na pewno by zdobył moje serce. Teraz odezwał się milczący do tej pory
Pappermann:
— Słyszę, że wybieracie się tam na dół?
— Oczywiście! Naszym celem jest przecież Devil’s Pulpit!
— Kiedy ruszacie w drogę?
— Natychmiast.
— A więc trzeba siodłać konie?
— To niepotrzebne. Pójdziemy piechotą.
— Oho! — krzyknął zdziwiony. — Czy uważacie, że Maksz Pappermann będzie biegał z
koniem lub mułem na postronku?
— Raczej nie. Nikt jednak panu nie każe biegać. Zostanie pan tutaj.
— Zostanę tutaj? — zapytał wstrząśnięty.
— Tak.
— Czy może nie jestem godny tego, by mnie zabrać ze sobą?
— Niech pan nie mówi bzdur! Tutaj na górze jest nam pan bardziej potrzebny niż na dole.
Wiemy, że nadjeżdżają nieprzyjaciele.
Niestety nie znamy czasu ich przybycia. Mogą się zjawić lada chwila. Z dołu nie
będziemy mogli ich zobaczyć. Dlatego właśnie zamierzam zrezygnować z koni. Konie
pozostawiają wyraźniejsze ślady niż ludzie. I może się zdarzyć, że sami mogąc bezpiecznie
umknąć, aby ratować konie, będziemy musieli narazić się na niebezpieczeństwo.
— Ach tak! Rozumiem...
— Co pan rozumie?
— Że mam tu na górze zostać na straży.
— Zgadza się w zupełności.
— To co innego! Zrobię to chętnie i proszę o instrukcje.
— Już się robi! Wiadomo, że przybędą Siouxowie i Utahowie. Pierwsi nadjadą
prawdopodobnie z północy, drudzy — z zachodu. W każdym razie kocioł skalny jest tak
położony, że na pewno nie przybędą drogą, którą my jechaliśmy, lecz od strony przeciwnej.
Tę przeciwną stronę widać stąd jak na dłoni i na pewno dostrzeże pan czerwonoskórych na
długo, zanim zjadą w dolinę. Wtedy da nam pan znać.
— W jaki sposób?
— Długim, ostrym gwizdem.