Spadkobiercy Winneto..

Upłynęło więcej niż godzina, zanim pierwszy Indianin wrócił z poszukiwań. Po nim
pojawili się następni. Przeczesywanie okolicy nie przyniosło żadnych rezultatów.
Przedsięwzięto jednak większe środki ostrożności. Wystawiono straże. Choć pojawiły się za
późno, stały niestety tam, którędy mieliśmy przejść wychodząc z kotła.
Później przybyli konno bracia Enters. Znowu podjęto obrady. Wodzowie weszli na
Ambonę. Przemawiali jednak cicho i ich głosy dochodziły do nas jak przytłumiony pomruk.
Czynili tak ze względu na obu białych, którzy byli im potrzebni, ale których nie chcieli
dopuścić do swoich spraw. Porozumiawszy się co do wyznaczonego braciom zadania,
wodzowie wezwali ich na Ambonę i Kiktahan Szonka przemówił do nich swoim opisywanym
już, dalekim od uprzejmości tonem:
— Pamiętacie, o czym z wami rozmawialiśmy?
— Oczywiście — odparł Zebulon, który zdawał się tu mieć pierwsze słowo.
— Czy jesteście nadal gotowi dotrzymać warunków, które uzgodniliśmy?
— Tak.
— W takim razie otrzymujecie jeszcze jedno zadanie, a mianowicie doprowadzić do tego,
by Old Shatterhand i jego squaw wpadli w nasze ręce! Czy zgadzacie się?
— Tylko pod warunkiem, że nam się to opłaci.
— Opłaci się!
— Ile nam za nich zapłacicie?
— Bardzo wiele! Nie czas jednak jeszcze rozmawiać o cenie. Jeśli to my go schwytamy,
nie otrzymacie oczywiście nic. Pozostaniemy tu jeszcze trzy dni i będziemy czuwać. Jeśli
przyjdzie, z pewnością nam nie umknie. Złapiemy go, ale wy wtedy nic nie dostaniecie.
Ponieważ jednak z Trinidad wyjechał przed wami i jeszcze go tu nie ma, powzięliśmy
przekonanie, że zmienił plany i w ogóle nie pojechał do Diabelskiej Ambony.
Prawdopodobnie natrafił nad jeziorem Kanubi na nasze squaw otumanione mrzonkami o nim
i o Winnetou, a że przyjemność mu sprawia odbieranie hołdów od kobiet pojechał dalej z
nimi.
— To możliwe, całkiem możliwe — powiedział szybko Zebulon.
— Widzieliśmy też kilka męskich śladów.
— Wystarczy! To mógł być tylko on. Teraz więc do was należy zdobyć lub stracić nagrodę za
jego schwytanie. Na szczęście znamy następny etap na szlaku kobiet. To Tawuntsits-pajawh 13 .
Czy znacie ją?
— Nie.
— Mój sławny brat Tusahga Saricz zna to miejsce bardzo dokładnie i wytłumaczy wam,
jak tam jechać.
Ja również nigdy nie słyszałem o Tawuntsits-pajawh, uważałem więc, by nie uronić ani
słowa. Wódz był w swoich objaśnieniach na tyle elokwentny, że w pewnej chwili ze
zdziwieniem i radością stwierdziłem, iż owa Lisia Góra to nic innego jak Nugget Tsil, który
był również naszym celem. Entersowie zapisali sobie coś w swoich notesach, po czym głos
zabrał ponownie Kiktahan Szonka:
— Jedziecie więc tam, by odnaleźć Old Shatterhanda i już nie wypuścić go z rąk. Czy
czujecie się na siłach tego dokonać?
— Oczywiście! Jak jednak go wam dostarczymy? Kiedy i gdzie? I czy pojedzie z nami
dobrowolnie?
— Pojedzie. Czy znacie miejsce zwane Wikonte-mini 14 ?
13 jęz. Utahów: Lisia Góra.
14 jęz. Siouxów: Woda Śmierci.