Spadkobiercy Winneto..

Indianie otrząsnęli się już z pierwszego wrażenia.
— Kim jesteś, że śmiesz mnie okradać? — zapytał Komańcza.
Zaczął zbliżać się do mnie z wyraźnym zamiarem odzyskania strzelby. Wyjąłem
rewolwer i odciągnąwszy kurek odparłem:
— Nie kradnę! Jeśli ta mapa należy do ciebie, otrzymasz ją z powrotem. Odsuńcie się od
strzelb, bo będę strzelał! Nie jestem sam!
Skinąłem ręką. Zza krzaków wyszli Pappermann, In-czu-inta i towarzyszący nam
strażnicy. Za nimi wysunęła się też z wolna Serduszko.
— Uff, uff! — zawołał Kiowa na widok Pappermanna.
— Pół-niebieska twarz!
— I biała squaw — dodał Komańcz, teraz już z wyraźnym przestrachem w głosie.
— O tej twarzy i tej squaw już słyszeliście. Kim więc
— zapytałem — ja jestem?
— Old Shatterhand — odpowiedział Komańcz.
— Old Shatterhand! — zawtórował mu Kiowa. — Nasz wróg, nasz największy wróg!
— Kłamiesz! Nie jestem wrogiem żadnego człowieka. Wolałbym zresztą być wrogiem
białego niż czerwonoskórego! Zapytajcie waszych wodzów, czy nie zawdzięczają mi
ocalenia! Zapytajcie waszych starych wojowników, czy kiedykolwiek usłyszeli z moich ust
słowo nienawiści albo widzieli, bym się za coś mścił! Miłuję wszystkich ludzi, was również!
Chcę waszego szczęścia i dlatego sprzeciwiam się każdemu zamiarowi, który prowadzi do
nieszczęścia. A dzisiaj mieliście taki zamiar. Nie pozwolę byście go zrealizowali— Usiądźcie
i oddajcie noże! Jesteście w niewoli!
— Nie jesteśmy w niewoli, lecz...
Z tymi słowami Komańcz skoczył na mnie. Ja jednak uchyliłem się w prawo i
pochwyciwszy go z boku powaliłem na ziemię. Inczu-inta ukląkł mu na piersi i bez
większego wysiłku obezwładnił. W ten sam sposób dzielny Pappermann potraktował Kiowę.
Po upływie paru chwil obaj nasi jeńcy byli tak związani, że nie mogli się nawet ruszyć.
Usiedliśmy obok nich. Strażnicy przyprowadzili konie, ja zaś zająłem się przede wszystkim
mapą. Już pierwsze spojrzenie zorientowało mnie w sytuacji. Zwróciłem się do Komańcza:
— Niech Awat-towawh, czarownik Komanczów, powie mi, czy ma w domu dużo
książek, czy ma bibliotekę.
— Nie mam książek — odparł Indianin. — U Komanczów mężowie nie miewają książek.
— Czy Awat-towawh wie, gdzie tutaj znaleźć można
książki?
— Na Górze Winnetou, u Tatella-Saty.
— Nigdzie więcej?
— Nie znam innego takiego miejsca.
— W takim razie nie oddam ci mapy. Mam obowiązek zwrócić ją prawowitemu
właścicielowi. Mapa należy do Tatella-Saty. Została skradziona.
— To kłamstwo! — wybuchnął czarownik.
— To nie kłamstwo lecz prawda.
— Dowiedź jej!
— Proszę bardzo! Problem polega na tym tylko, że brak ci wiedzy, która pozwoliłaby ci
zrozumieć, w czym rzecz. Ta mapa ma swój numer, zapisany w dialekcie Pokończ języka
Majów. Tu na dole są setki: jo-tuk — pięć razy po dwadzieścia — a więc sto; w tym rogu
dziesiątki i pojedyncze cyfry: wuk-laj — siedem i dziesięć, a więc siedemnaście. Ta mapa