Spadkobiercy Winneto..

wszystko energicznym ruchem ręki.
— Cisza! Proszę zamilknąć! Pisarza może byście oszukali, ale nie westmana. Nazywacie
się Santer. Jesteście synami tego samego Santera, który zmusił mnie do opowiadania o nim
tylu przykrych rzeczy. Mam nadzieję, że o was będę mógł napisać coś lepszego.
Przez jakiś czas stali bez ruchu, jak drewniane figury. Potem jakby zabrakło im sił, jeden
za drugim usiedli. Milczeli patrząc w ziemię.
— A więc? — zapytałem. Hariman zwrócił się do Zebulona:
— Ostrzegałem cię, ale mi nie wierzyłeś. Z nim nie można w ten sposób! Czy mam
mówić?
Zebulon skinął głową. Wtedy Hariman odwrócił się do mnie i zapytał:
— Czy zgodzi się pan sprzedać nam te opowieści po to, aby zniknęły?
— Nie.
— Za żadną cenę?
— Za żadną cenę, bez względu na wysokość! Nie jest to z mojej strony ani zemsta, ani
upór — taka transakcja nic wam po prostu nie da. To, co już zostało napisane, nie zniknie z
powierzchni ziemi. Do Stanów Zjednoczonych dotarły tysiące egzemplarzy wydania
niemieckiego, a obowiązujące tu prawo nie chroni mnie jako autora. Każdy może książkę
przetłumaczyć i wydać w dowolnym nakładzie. O tym wie każdy wydawca, więc oferta, którą
mi uczyniliście jeszcze w Niemczech udowodniła, iż wydawcami panowie nie jesteście.
Mógłbym wziąć od was pieniądze, a potem śmiać się za waszymi plecami. Czy to by wam
odpowiadało?
— Słyszysz? — powiedział Hariman do swego brata. — Gra uczciwie!
Zebulon podniósł się znowu i stanął dokładnie naprzeciw mnie. Miał płonące oczy i
drżące usta.
— Mister Burton — powiedział — niech mi pan pokaże pański zegarek?
Spełniłem jego życzenie.
— Jeszcze tylko dwie minuty do końca pierwszego kwadransa! Jak pan widzi dostosowuję się
całkowicie do pańskiego rozkładu. Będę mówił krótko — tak, jak pan sobie tego życzy.
Skutki obciążą jednak nie nas, lecz pana i pańskie sumienie! Tak, nazywamy się Santer i znał
pan naszego ojca. Czy sprzeda nam pan Winnetou?
— Nie!
— Skończyliśmy więc z pisarzem! Czas minął, co do sekundy. A teraz kwadrans dla
westmana! Pytam: za jaką sumę gotów jest pan zaprowadzić nas na Nugget Tsil i do Ciemnej
Wody?
— Czegoś takiego w ogóle nie robię, nie jestem przewodnikiem.
— Lecz gdybyśmy pana bardzo, bardzo dobrze za to wynagrodzili.
— Nawet wówczas. Niczego nie robię dla pieniędzy. Wtedy Zebulon zapytał brata:
— Czy można?
Ten skinął głową i Zebulon zwróciwszy się znowu w moim kierunku mówił dalej:
— Mimo to zrobi to pan, proszę mi wierzyć, choć może rzeczywiście nie dla pieniędzy.
Czy zna pan Siouxów?
— Tak.
— A Apaczy?
— Co za pytanie! Jeśli naprawdę przeczytaliście panowie Winnetou, to nie gorzej ode mnie
wiecie, że jest ono całkowicie zbyteczne!
— A więc niech pan słucha! Za to, że mówimy prawdę, gotowi jesteśmy włożyć obaj ręce