Spadkobiercy Winneto..

obserwacji. Pogłębić jej nie miałem jednak czasu, gdyż wzrok mój przykuła zmiana, jaka
zaszła w scenerii tego miejsca od czasu naszego ostatniego pobytu. Rozpoczęta statua
Winnetou tak bardzo urosła, że zrozumiałe stało się to dla mnie dopiero wtedy, gdy zdałem
sobie sprawę, jak wielka jest liczba zaprzęgów, które wożą bloki skalne z kamieniołomów i
ilu robotników składa te bloki w gigantyczny pomnik spajając je ze sobą przy pomocy
przygotowanych zawczasu żelaznych bolców i klamer. Postać Winnetou gotowa była już do
pasa, tuż obok zaś powstawała sztuczna skała, na której się miała wesprzeć. Dziś dopiero
skonstruowane rusztowanie pozwalało się domyślać gigantycznych rozmiarów planowanego
dzieła. Widząc, że moja uwaga kieruje się ku budowie Inczu-inta powiedział:
— Pracują jak oszalali. Stracili pewność siebie. Coraz wyraźniej widzą, że świat nie
śledzi z zapartym tchem ich poczynań. Dlatego chcą skończyć jak najszybciej, aby wywrzeć
na tysiącach mających tu przybyć pobratymców możliwie wielkie wrażenie.
Kiedy poszedłem po pochodnie, dowiedziałem się, że z powodu twojego sprzeciwu
zdecydowani są pracować dzień i noc. Przedtem sądzili, że łatwo sobie z tobą poradzą. "
— Ach tak? W szczególności zapewne pan Okih-czin-cza vel Antonius Paper? Niech
sobie radzi, jak może! My wróćmy tymczasem do naszych spraw. Mieliśmy przecież
stwierdzić, czy nie ty przypadkiem jesteś człowiekiem, który odkryje tajemnicę tych ambon.
Jest ich tu dwie. Po tamtej stronie drugie dwie. Stoimy na pierwszej ambonie. Ja tu zostanę, a
ty pójdź na pierwszą po drugiej stronie. Kiedy będziesz na miejscu wymień normalnym
tonem dziesięć liczb. Choć pozornie nie będę cię mógł słyszeć, zaraz powiem ci te same
dziesięć liczb.
— Powiesz mi? — zapytał. — Czy je usłyszę?
— Tak.
— To niemożliwe.
— Zobaczysz! Teraz idź! Ale zachowaj wszystko w tajemnicy! Nie mów nikomu, dokąd i
po co idziesz!
Indianin popatrzył na mnie z niedowierzaniem i poszedł, gdzie wskazałem. Patrzyłem za
nim, nie dając się jednak zauważyć robotnikom i woźnicom, których pełno było na drodze.
Nie zwracali na niego uwagi. Przekroczył trakt i wszedł na pierwszą ambonę. Czekałem w
napięciu na wynik eksperymentu. Nasłuchiwałem. Nagle — Bogu niech będą dzięki — w
uszach zabrzmiało mi dziesięć liczb — wszystkie parzyste, od dwóch do dwudziestu.
Odczekałem chwilę i powtórzyłem je równie wolno i wyraźnie.
— Uff, uff! — rozległ się okrzyk zdziwienia. — Czy to ty, czy nie?
— To ja — odpowiedziałem.
— Słyszałeś mnie?
— Tak dobrze, jak ty mnie. Teraz pójdź na drugą ambonę i powiedz coś innego.
— Co?
— Cokolwiek. Zapytaj o coś, a ja ci odpowiem. No, już!
— Zgoda, idę!
Ja również zszedłem ze swojej ambony i udałem się na drugą. Nie była porośnięta
krzewami, tak że szybko znalazłem się na szczycie. Po chwili usłyszałem, że i on zbliża się do
celu. Trzasnęły gałęzie pod stopami, słychać było odgłosy przedzierania się przez zarośla.
Inczu-inta zapytał:
— Czy zostałeś na miejscu? Słyszysz mnie?
— Tak, słyszę cię — odparłem pomijając jednak milczeniem fakt, że zmieniłem miejsce
pobytu.
— Czy mam znowu policzyć?