Spadkobiercy Winneto..

pusty. Teraz jednak ożywiały go postacie kilku stawiających namiot peonów 8 oraz dwa stadka
zwierząt. Jedno składało się z dziewięciu koni i czterech mułów. O tych koniach można było
powiedzieć “dobre“ — ani mniej, ani więcej. Muły pochodziły z Meksyku i należały do
doskonałej odmiany zwanej tam “nobilitario“ 9 . Natomiast drugie stadko koni liczyło tylko
trzy sztuki. Cóż to jednak były za zwierzęta — jabłkowite gniadosze pokryte rdzawoczarnymi
plamami jedynej w swoim rodzaju urzekającej maści, którą da się osiągnąć
wyłącznie na drodze długotrwałej i żmudnej hodowli. Budową, postawą i zachowaniem
przypominały mi kruczoczarne ogiery Winnetou, choć miały też coś w sobie z zaginionego
gatunku słynących z wytrwałości kłusaków z Dakoty. Hodowało je jedno z północnych
plemion indiańskich osiągając przez niezłomną wytrwałość lepsze rezultaty niż stajnie koni
wyścigowych.
To wszystko przemknęło mi tylko przez myśl, bo powiedzieć coś pewnego można byłoby
dopiero po dokładnym obejrzeniu zwierząt. Na to jednak, że gniadosze były końmi
najczystszej krwi wskazywał już fakt, że trzymały się oddzielnie i odnosiły się do siebie
nawzajem z wyraźną delikatnością. Lizały się i pieściły, goniły nawzajem i przyciskały do
siebie w taki sposób, że musiały być albo rodzeństwem, albo przynajmniej towarzyszami
zabaw z jednej zagrody, których nigdy jeszcze nie rozdzielano. Obok namiotu leżał stos
koców i innych przedmiotów obozowych, w tym również ponad dwadzieścia siodeł. Wśród
tych ostatnich było też kilka siodeł damskich. Komu miały służyć? Czy owych sześciu
hałaśliwych mężczyzn przyjechało w towarzystwie niewidocznych na razie kobiet? I czy cała
grupa liczyła tyle osób, ile było siodeł, czyli ponad dwadzieścia? Jak dotąd ujawniła się tylko
szóstka w ogrodzie i trzej peoni. W każdym razie nie pomyliłem się twierdząc, że nie są to
żadni rowdies, a zwykli ludzie pozbawieni prawdziwej kultury, przez którą rozumiem kulturę
serca — dowodził tego sposób, w jaki potraktowali dawnego gospodarza i w jaki
najwyraźniej potraktowaliby i nas. Mogli okazać się gorsi niż rowdies. Wyjąłem z walizki
obydwa rewolwery, załadowałem je i włożyłem do kieszeni.
— Co robisz na Boga? — spytała Serduszko.
— Nic, co by musiało wzbudzać twój niepokój — odparłem.
— Będziesz strzelał!
— Nie! A jeśli nawet, to nie do ludzi.
— Może lepiej zjedzmy na górze!
— Czy chcesz mnie sama przed sobą zawstydzić?
— Nie — odparła zdecydowanie. — Chodźmy! Zeszliśmy na dół i nie witając się z nikim
usiedliśmy przy naszym stole. Na krótką chwilę zapanowała cisza. Patrzyli na nas i oceniali.
Pappermann, jako że go zaprosiliśmy, wstał od ich stołu i podszedł do nas. Oni pochylili ku
sobie głowy a ze sposobu, w jaki rozmawiali, można było wywnioskować, że naradzają się,
jaki by nam zrobić kawał.
— To artyści — powiedział Pappermann siadając.
— Jacy artyści? — zapytałem.
— Malarze i rzeźbiarze. Mówią, że jadą na południe do Apaczów.
— Ach tak? A czegóż u nich będą szukać?
— Tego nie wiem. Sami nic mi nie powiedzieli. To wszystko tylko wywnioskowałem.
Zdaje się, że są zaproszeni. Wyjeżdżają jutro rano. Pełni animuszu. Żaden z nich nie ma
więcej niż trzydzieści lat. Żółtodzioby! Zachowują się jednak tak, jakby im rozum
naładowano do głowy całymi łopatami. Czy słyszał pan, o co pytali?
— Tak.
8 sługa stajenny
9 szlachetny