Spadkobiercy Winneto..

strażnicy leśna pochyłość ustępuje miejsca szerokiemu płaskowyżowi. Na nim, niczym
niedostępna twierdza, stoi długi szereg budynków pochodzących z pewnością z czasów
przedazteckich i przedtolteckich, których zabytki są tak niezwykłe rzadkie. Tam właśnie
mieszka Tatella-Sata, "strażnik wielkiej wiedzy medycznej". Dojść do niego można skręcając
z frontowej części doliny w jedną z jej bocznych odnóg. Nikomu jednak nie wolno tego
uczynić bez wyraźnego zezwolenia.
Główna wieża gigantycznej katedry to właściwa Góra Winnetou, mniejsza wieża to Góra
Amuletów. Wokół niej miałby trzykrotnie przelecieć Młody Orzeł niosąc czerwonym mężom
ich zaginione amulety.
Równina rozpościerająca się u podnóża Góry Winnetou była tak wielka, że przebycie jej
wszerz wymagało niemal godzinnej jazdy. Pokrywały ją chaty i namioty tworzące całe
miasto. Ponieważ jedna jej połowa leżała nieco wyżej, miasto składało się z części górnej i
dolnej. Taki był podział wynikający z topografii terenu. Czy pomiędzy oboma częściami
istniały jeszcze jakieś inne różnice — tego na podstawie naszej krótkiej na razie i pobieżnej
obserwacji nie mogliśmy jeszcze orzec. Dolne miasto było gęściej zabudowane od górnego.
To ostatnie składało się wyłącznie z namiotów, podczas gdy w dolnym stało też wiele chat i
dłuższych drewnianych baraków o niewiadomym przeznaczeniu. Niektóre z nich wyglądały
na składy, inne bardziej na gospody czy sypialnie. Część z nich pełniła prawdopodobnie rolę
miejsc zgromadzeń. Przed namiotami zatknięte były włócznie ich właścicieli. Z boku pasły
się konie. Paliło się wiele ognisk, na których gotowano i pieczono, albowiem był to czas
południowego posiłku. Miasto tętniło życiem i tylko nigdzie nie udało mi się dostrzec białego
człowieka. Ogromna większość mieszkańców nosiła indiańską odzież. Jeden duży, pusty plac
przeznaczony był do igrzysk i zawodów jeździeckich, drugi na obrady i inne publiczne
zgromadzenia. Na tym ostatnim zobaczyłem około dwudziestu miejsc do siedzenia,
wznoszących się ponad ubitą ziemię — prawdopodobnie dla członków komitetu i innych
wybitnych osobistości. Na tym to placu stała spora liczba ludzi, których najwyraźniej właśnie
my interesowaliśmy, gdyż zaczęli nas sobie pokazywać i głośno ze sobą rozprawiać.
Stanęliśmy u wjazdu na wiekowy, kamienny most, spinający wysokim łukiem oba brzegi
rzeki. Tego typu mosty doskonale nadają się do obrony. Wynikałoby z tego, że to miejsce już
w pradawnych czasach uznane było za ważny punkt strategiczny i geograficzny. Po drugiej
stronie stała, wyraźnie nas oczekując, spora grupa Indian. Nam się nie śpieszyło. Cieszyliśmy
oczy niezrównaną panoramą i niezwykle interesującym obrazem tutejszego życia, którego
codzienne szczegóły otrzymały od natury tak majestatyczną oprawę. Czyżby ludzie
zamierzchłych epok byli więksi od dzisiejszych? Ta sceneria właściwsza byłaby dla gigantów
na koniach wielkości słoni i książąt na sięgających obłoków tronach! Słońce wisiało niemal
pionowo nad nami, rzucając nam do stóp krótkie cienie. Zaglądało w każdy kąt, fałdę i rysę,
wydobywając wszystko, co ukryte. Na niebie nie było ani jednej chmurki, żaden powiew nie
poruszał powietrzem. Ziemia wspinała się tu tak wysoko, z sugestią mocy i wewnętrznego
zdrowia! Tak bardzo czuć było siłę i wolę tworzenia! W tym miejscu mogła się w
rzeczywistości narodzić nowa, lepsza idea ludzkości!
Przejechaliśmy przez łukowaty most na drugą stronę i natychmiast zostaliśmy otoczeni
przez Indian. Rzeczywiście czekali na nas. Mieli rozkaz pochwycenia nas. Każdy z nich nosił
na ramieniu kolorową opaskę. Jak się dowiedzieliśmy, była to oznaka służby porządkowej
komitetu. Rozstawiwszy swych ludzi naokoło, dowódca zwrócił się do nas po angielsku:
— Czy jesteście tymi bladymi twarzami, które wrzuciły do wody pana Antoniusa Papera?
— Tak, to my! — odpowiedział pogodnie Pappermann.
— Zostaniecie ukarani!
— Przez kogo?
— Przez komitet!