Spadkobiercy Winneto..

Obydwa listy pozwalały na wyciągnięcie wielu wniosków, nie tylko natury
psychologicznej. Wyglądało na to, że podyktowane zostały przez To-kei-czuna i Tanguę w
tym samym miejscu i pod wpływem tych samych okoliczności. Obydwaj wodzowie zdawali
się pałać do mnie tą samą co niegdyś nieprzejednaną nienawiścią. Dość osobliwie brzmiały w
tym kontekście pozdrowienia od syna Tanguy, choć z drugiej strony jego wdzięczność nie
była dla mnie niezrozumiała. Daleko ważniejsze niż wszystko inne było jednak to, że na Górę
Winnetou zamierzali się udać również wrogowie Apaczów. Padły słowa o “wielkiej, ostatniej
walce“. To wyglądało poważnie. Z drugiej strony nie było wykluczone, że jakiś dawny
przeciwnik postanowił zabawić się moim kosztem skłoniwszy mnie na starość do
bezsensownej podróży na drugą stronę globu. Jednak po upływie pół miesiąca otrzymałem
list, nadany w Oklahomie, który mogłem potraktować jako wiarygodny dokument:
Mój drogi, biały bracie!
Wielki, dobry Manitou, mieszkający w mym sercu, każe mi Cię zawiadomić, że na Górę
Winnetou zwołane zostało zgromadzenie starych wodzów oraz zgromadzenie młodych
wodzów, aby odbyć sąd nad bladymi twarzami i rozstrzygnąć o przyszłości czerwonych
mężów. Przybędziesz Ty i przybędę ja. Moja dusza raduje się Twoją. Liczę dni, godziny i
minuty do naszego spotkania!
Twój czerwony brat
Mato Szako
wódz Osagów.
Także ten list został napisany po angielsku — ręką syna, którego pismo znam, jako że
korespondujemy ze sobą. Mato Szako dołączył do listu skórzany totem, co czynił zawsze,
ilekroć chodziło o rzecz wielkiej wagi. Mogłem zatem nie obawiać się kawału. Coś się działo
rzeczywiście i to coś ważnego. Coraz bardziej zajmowała mnie myśl o podróży. Aby jednak
doprowadzić do jej realizacji musiałem dowiedzieć się czegoś więcej. Te bliższe informacje
nie dały długo na siebie czekać. Otrzymałem duży list o urzędowym wyglądzie, który miał
być zaproszeniem, choć swym tonem przypominał raczej zawiadomienie. Oto jego
tłumaczenie:
Szanowny Panie!
Podczas ubiegłorocznych spotkań wodzów jednogłośnie uchwalono, by najlepiej
odpowiadający temu celowi szczyt Gór Skalistych nazwany został imieniem najsłynniejszego z
wodzów— Winnetou. Wybór padł na szczyt najprawdopodobniej Panu znany — przynajmniej
z mapy — na którym swego czasu zamieszkał tajemniczy czarownik Tatella-Sata (Tysiąc Lat).
We wrześniu br. u podnóża, jak również na poszczególnych poziomach tej góry odbędą się
następujące meetingi:
1. Starych wodzów;
2. Młodych wodzów;
3. Żon wodzów;
4. Wszystkich innych znanych czerwonych mężów i niewiast;
5. Zgromadzenie zamykające pod przewodnictwem niżej podpisanego komitetu.
Pańskiemu uznaniu pozostawiamy, czy zechce się Pan tam stawić osobiście, by po