Spadkobiercy Winneto..

— Ach, tak! A więc sytuacja wygląda tak, jak przewidywałem. Również obecna
rozmowa nie przyniesie rezultatów.
— Tego jeszcze nie wiadomo. Mamy nadzieję, że będzie zupełnie odwrotnie i że
dojdziemy z panem do porozumienia.
— Cóż skłania pana do takiego optymizmu?
— Świadomość pańskiej mądrości i rozsądku. Odłóżmy jednak tę rozmowę na później!
To nie jest odpowiednie miejsce.
Miał tu całkowitą rację. Salon pełen był ludzi popijających kawę, herbatę lub kakao —
lepiej się było powstrzymać od omawiania poufnych spraw. Dokończyłem szybko śniadanie,
a potem poszliśmy spacerem wzdłuż rzeki i siedliśmy na jednej ze stojących na brzegu ławek.
Tutaj nikt nas nie mógł usłyszeć. Hariman wyglądał tak samo, jak go już opisywałem.
Zebulon miał te same “smutne“ oczy, ale wydawał się być człowiekiem bardziej zawziętym i
nieobliczalnym. Co do mnie to byłem zdecydowany, jak to się mówi, “nie ceregielić się“ z
moimi rozmówcami i nie przedłużać całej sprawy.
Z chwilą kiedy usiedliśmy, Hariman od razu przystąpił do rzeczy:
— Jak powiedziałem, liczymy na pańską mądrość i rozsądek, sir. Czy możemy przejść do
interesów?
— Tak — odpowiedziałem. — Najpierw jednak chciałbym się dowiedzieć, z kim
panowie chcą rozmawiać: z westmanem czy z pisarzem?
— Z westmanem być może później, na razie tylko z pisarzem.
— Well! Obydwaj są do dyspozycji, ale każdy z nich najwyżej przez piętnaście minut.
Czasu mam niewiele i muszę się z nim obchodzić oszczędnie.
Wyjąłem zegarek i wskazując na niego dodałem:
— Jak panowie widzą, jest dokładnie godzina ósma. Do kwadrans po ósmej możecie więc
rozmawiać z pisarzem, a do wpół do dziewiątej, z westmanem. I na tym zakończymy nasze
spotkanie.
— Przecież — wtrącił Zebulon — napisał pan, że poświęci nam pan pełne dwie godziny!
— Owszem, ale wkalkulowałem w to półtorej godziny dla “przyjaciela“. Skoro jednak
panowie chcą rozmawiać wyłącznie z “pisarzem“, ewentualnie z “westmanem“, musimy
poprzestać na dwóch kwadransach.
— My mamy jednak nadzieję zostać pańskimi przyjaciółmi. Czy w takim razie możemy
liczyć na dwie godziny?
— Nawet na więcej. Zaczynajmy więc! Minęły już trzy minuty pierwszego kwadransa...
— Ma pan swoisty sposób załatwiania interesów! — zawołał Zebulon rozdrażniony.
— Wówczas tylko, kiedy raz nie wyraziwszy zgody, zmuszony jestem znowu tracić czas
na załatwioną już sprawę. A więc słucham.
Zabrał głos Hariman:
— Chodzi o trzy tomy pańskiego Winnetou, które chcielibyśmy od pana kupić...
— Aby wydać? — wpadłem mu w słowo.
— Czyż prawa do książek kupuje się po to, by...
— Proszę, żadnych wykrętów! Niech pan odpowie krótko! Tak czy nie? Czy chcą je
panowie przetłumaczyć i wydać?
Spojrzeli na siebie zbici z tropu. Milczeli. Mówiłem więc dalej:
— Ponieważ panowie milczą, sam za nich odpowiem. Chcecie nie tego, by wyszły
drukiem, lecz by zniknęły całkowicie z horyzontu, a to ze względu na wasze prawdziwe
nazwisko i nieżyjącego ojca.
Skoczyli obydwaj na równe nogi, zasypując mnie okrzykami i pytaniami. Uciąłem to