Spadkobiercy Winneto..

— Ale obok skóry srebrnego lwa wisi skóra wielkiego orła-woj o wnika, na której
napisano: "Wtedy pojawi się bohater, którego nazwą Młody Orzeł. On przeleci trzykrotnie
wokół Góry Amuletów i osiądzie wśród was, aby zwrócić wam wszystko, co zrabowała blada
twarz". Pytam was, główni wodzowie czterech zjednoczonych plemion: Czy chcecie pozostać
wierni postanowieniom, które dzisiaj wspólnie podjęliście?
— Chcemy! — odpowiedzieli wszyscy czterej.
— I jesteście gotowi złożyć tu wasze amulety jako porękę, że zrobicie wszystko, by te
postanowienia wypełnić?
Zabrzmiało głośne, czterokrotne "Tak".
— A więc przynieście je tutaj i złóżcie!
Uczynili jak powiedział. Nawet Tangua kazał się zanieść do ołtarza, by osobiście oddać
swój amulet. Kiktahan Szonka poskarżył się:
— To tylko połowa mojego amuletu. Drugą zgubiłem, gdy Manitou odwrócił ode mnie
swoje oblicze. Oby spojrzał na mnie znowu, bym nie utracił tego, co mi pozostało! Ciężar
moich zim ściąga mnie już do grobu. Czyżbym miał stanąć po tamtej stronie bez mojego
amuletu, z wyrokiem wiecznego potępienia? Choćby po to, by się przed tym uchronić muszę
dopełnić wszystkiego, co dzisiaj przyrzekłem!
Z ołtarza zdjęto płytę i po złożeniu w środku amuletów nasunięto ją z powrotem. Potem
ułożono na wierzchu drewno i chrust i rozpalono ognisko. Był to mały ogień na indiańską
modłę — paliły się tylko końce bierwion, które stopniowo podsuwano do środka. Rozpoczęła
się więc ceremonia "ognia narady". Zgromadzeni potraktowali ją bardzo uroczyście. Najpierw
z ogromną dbałością o zachowanie wszelkich form wypalili fajkę pokoju. Potem, mimo
wszystkich odbytych już narad, nastąpiły długie przemowy. Byłoby z pewnością rzeczą
bardzo interesującą przytoczyć je tu w całości. Niektóre stanowiły prawdziwe perły
indiańskiego krasomówstwa. Brak miejsca uniemożliwia mi niestety zdanie sprawy z taką
dbałością o szczegóły, jaką podczas tej uroczystości mieliśmy okazję zaobserwować u Indian.
Powiem tylko tyle, że z naszej kryjówki słyszeliśmy i rozumieliśmy wszystko bardzo
wyraźnie. Nie umknęło nam ani jedno słowo. Wyniki narady można streścić następująco:
Owe cztery plemiona planowały atak na obozowisko Apaczów i ich sprzymierzeńców na
Górze Winnetou. Miał on na celu niedopuszczenie do wyniesienia na piedestał postaci
Winnetou, a jednocześnie zdobycie wielkiej ilości łupów i wszelkich kosztowności, jakie
miały się znaleźć w obozowisku. Chodziło przede wszystkim o dobrowolne daniny z nugetów
i innych szlachetnych metali przywiezione przez przedstawicieli poszczególnych plemion,
klanów, stowarzyszeń, jak i osoby prywatne. Wojownicy czterech plemion mieli pozostać
jeszcze kilka dni nad Ciemną Wodą, by odpocząć po długim marszu, a potem udać się do
miejsca zwanego Doliną Jaskini. Dolina ta znajdowała się niedaleko Góry Winnetou i
stanowiła dobrą kryjówkę nawet dla tak wielkiej liczby ludzi. Miał to być punkt wypadowy
do ataku na Apaczów i ich sprzymierzeńców.
Kapitalne znaczenie miała dla nas wiadomość, iż cztery zjednoczone plemiona miały
wśród Apaczów swojego człowieka, który miał je o wszystkim informować, uczestniczyć w
przygotowaniu napadu i wskazać najodpowiedniejszy dla niego moment. Ów szpieg i zdrajca
stanowił tym większe zagrożenie, że nie był człowiekiem zwykłym, lecz jako członek
komitetu budowy pomnika miał dostęp do wszelkich informacji i cieszył się ogólnym
zaufaniem. Chodziło o pana Antoniusa Papera, o indiańskim imieniu Okih-czin-cza i
rozkołysanym kroku. To była dla nas informacja szczególnej wagi. Paper miał otrzymać za
współpracę sporą część łupów. Jak dużą — o tym nie było na naradzie mowy, gdyż starzy
wodzowie zdawali się unikać tego tematu w obecności swych młodszych współbraci.
Wspomniano też o Entersach, którzy mieli nie dostać swego udziału ze względu na to, co
trzeba było dać Paperowi. Z kolei ten ostatni również nie mógł być pewny swojej "doli" z