Spadkobiercy Winneto..

najpierw powoli, potem coraz szybciej. Wkrótce zaczął biec, skręcając to w lewo, to w prawo,
jakby według własnego widzimisię. Zawrócił, zrobił łuk, zawrócił znowu biegnąc stępa,
miejscami próbując nawet kłusa. Skakałem po całym grzbiecie, chwiałem się na wszystkie
strony. Chwilami wypuszczałem wodze z dłoni, kilka razy nogi wysunęły mi się ze strzemion.
Wyglądało to bardzo niewinnie i zabawnie, tymczasem jednak muł poddawany był ostremu
egzaminowi. Nie zrobił ani jednego kroku bez mojej woli i bardzo szybko zorientowałem się,
na jakim zwierzęciu dane mi jest jeździć. Muł wyszedł ze świetnej meksykańskiej szkoły.
Także wówczas, kiedy bardzo delikatnie przygotowywałem go do skoku, reagował tak
precyzyjnie i z taką szybkością, że brakowało mi niemal czasu na odwołanie próbnych
sygnałów. Coraz bardziej zbliżaliśmy się więc do muru, aż w pewnej chwili dzieliło nas już
od niego tylko cztery lub pięć kroków. Po drugiej stronie rozległ się szyderczy śmiech. Moi
przeciwnicy byli przeświadczeni, że muł spaceruje sobie niosąc mnie na grzbiecie.
— Do nas, do nas, prosimy, panie Burton! — krzyknął do mnie Howe.
— Mówi pan zupełnie poważnie? — spytałem.
— Oczywiście!
— A więc nie weźmie mi pan tego za złe?
— Skądże! Naprzód!
— Salto! Alto! Elevado!
Na dźwięk tych używanych przy skokach komend uniesiony zostałem nagle do góry. Muł
przeskoczył nad murem i stanął po drugiej stronie tak nieruchomo i spokojnie, jakby nigdy się
stamtąd nie ruszał. Spojrzałem na Indianina. Jego oczy płonęły.
— A niech to... — zaklął Howe.
Z ust jego towarzyszy wyrwało się kilka podobnych okrzyków.
— No i co? — spytałem. — Z której jestem teraz strony?
— Niech diabli pana porwą! — krzyknął do mnie rozwścieczony. — Zdaje się, że pan
jednak umiesz jeździć!
— Zdaje się? Jednak? Czy mówiłem, że nie umiem? Ześlizgnąłem się na ziemię,
wyprowadziłem muła za mur na dziedziniec i tam go przywiązałem.
— Dlaczego pan go wyprowadza? — zapytano.
Nic na to nie opowiedziałem i kiwnąwszy wesoło głową do Serduszka poszedłem po
drugiego muła. Ten skoczył nie gorzej od swego poprzednika.
— Teraz już wiadomo! — krzyknął Howe. — Ten człowiek jeździ konno! Kłamał!
Puściłem obelgę mimo uszu i również tego muła wyprowadziłem na dziedziniec. Potem
poprosiłem Serduszko:
— Kiedy będę zajmował się trzecim mułem, przynieś, proszę, z góry moją walizkę i
połóż ją tu na stole!
Kiedy zbliżyłem się do peonów, jeden z nich powiedział:
— Zdaje się, że chce pan nam zrobić kawał?
— Jeśli nawet, to odpłacam tylko pięknym za nadobne!
— Niech pan uważa, bo może się zrobić z tego coś poważnego!
— Ja każdy kawał traktuję poważnie. Czy wy, panowie, robicie inaczej?
Podszedł do mnie bliżej i zagroził:
— Ostrzegam pana!
— Pshaw! — wzruszyłem wzgardliwie ramionami.
— Tak, ostrzegam pana i to przed czymś zupełnie innym, niż się panu wydaje. Konie to
nie głupie muły. Albo połamie pan kości, albo skręci pan kark!