Spadkobiercy Winneto..

Sacie, któremu przysporzyliśmy tylu zmartwień. Żałujemy teraz tego. Powiedz mu to od nas!
— Tak, powiedz mu to! — zawtórował Apanaczką. — Chętnie mu wszystko
wynagrodzimy. Pomysł z gigantycznym pomnikiem był wielkim błędem! Twoje czytania
uświadomiły nam wiele rzeczy. A tego, co jeszcze w nas zostało pozbyliśmy się w momencie,
w którym całe nasze dzieło nagle zapadło się pod ziemię. Przyznajemy, że sami na to
zasłużyliśmy, co nie zmienia faktu, że była to gorzka lekcja. Nasi synowie zapłacili za nią
częścią swej artystycznej osobowości, co zaś tyczy się ojców, to wyłożyliśmy znaczne sumy,
które w obecnej sytuacji można uznać tylko za stracone...
— Stracone? — zapytałem. — W żadnym wypadku!
— Jak to?
— W żadnym wypadku! Również zraniona osobowość artystyczna szybko powróci do
zdrowia. Gdyby obydwaj młodzieńcy mieli w czasie rodzenia się tego zamysłu więcej
zaufania do swojego starego, wiernego przyjaciela, ich myśli zostałyby skierowane na inny
tor, a wy nie musielibyście teraz obliczać strat, które jednak w gruncie rzeczy nie są żadnymi
stratami, lecz wielkim, wewnętrznym zyskiem. A ten ma nieocenioną wartość!
— Naprawdę? — spytał Old Surehand.
— Oczywiście! Jeśli nawet nasz pomnik zwyciężył wasz, to pozostaje jeszcze druga
część waszego zamysłu.
— O czym mówisz?
— O założeniu miasta Winnetou.
— Uważasz, że ta idea nie upadła razem z naszym pomnikiem?
— Z pewnością nie! Przeciwnie — będę pierwszym, który z całym entuzjazmem dążyć
będzie do tego, by stała się faktem!
— O gdyby się stała! — krzyknął uszczęśliwiony. Pozostali trzej zawtórowali mu tymi
samymi słowami.
— Stanie się! — zapewniłem. — Jeśli pragniemy przebudzenia się czerwonej rasy, nie
wystarczy troszczyć się o sprawy jej ducha. Trzeba także przygotować zewnętrzne miejsce, w
którym czerpać będzie płynące z ziemi moce. Miejscem tym powinno być i będzie miasto
Winnetou, które zaplanowaliście zapominając o duszy. Pomyślcie, ilu tu trzeba ulic, placów i
budynków! Po gmachu dla każdego klanu! A największy i najpiękniejszy dla klanu
Winnetou! Pomyślcie, ile to już monumentalnych budowli! Pomyślcie o rozbudowie
Twierdzy! O Górze Grobów Królewskich
i o wszystkich niezrównanych jej skarbach, którym należy zapewnić godne schronienie!
To tylko kilka rzeczy, które mi się teraz nasuwają. Czy trzeba więcej?
— Wystarczy! — odparł Old Surehand. — Otwierasz przed nami zupełnie nowe
perspektywy. I tego właśnie dotyczyć będą obrady?
— Tak.
— Możemy w nich uczestniczyć?
— Jakżeby inaczej?
— A więc dziękujemy! — zawołał w uniesieniu. — To więcej niż kiedykolwiek
oczekiwaliśmy! Jaka szkoda, że wcześniej się z tobą częściej nie kontaktowaliśmy!
— Nadrabiajcie zaniedbania! Jeszcze nie jest za późno! — powiedziałem. — We
wszystkich tych przedsięwzięciach można wykorzystać kunszt artystyczny waszych synów w
zupełnie inny sposób niż w przypadku owej nieszczęsnej figury, przy której na darmo się
trudzili! Wrócimy do tej rozmowy. Teraz nie ma już czasu.
Zostawiłem ich zachwyconych tym, co usłyszeli. Z całkowitą pewnością mogłem uznać
ich za ludzi przekonanych do wzniosłej szych i właściwszych poglądów.