Spadkobiercy Winneto..

— Co posiejecie, to i zbierzecie.
— Czy od tej Wikonte-mini, tej Wody Śmierci, daleko jest do Ciemnej Wody, w której
zginął nasz ojciec?
— O ile dobrze pamiętam, to obie położone są całkiem blisko siebie. Na miejscu będę
lepiej zorientowany.
Nie uważałem teraz za rozsądne uświadamiać mu, że obydwie nazwy odnoszą się do tego
samego jeziora.
— A więc ma pan zamiar sam tam pojechać? — zapytał Zebulon.
— Oczywiście. Czy macie coś przeciwko temu?
Zebulon rzucił bratu tryumfalne spojrzenie. Był absolutnie zachwycony faktem, że w
naszej nieświadomości wychodziliśmy naprzeciw wszystkim jego planom. Tymczasem on
właśnie grzeszył największą nieświadomością.
— A cóż moglibyśmy mieć! — wykrzyknął. — I z jakiego powodu? Jesteśmy waszymi
przyjaciółmi. Polubiliśmy was i bardzo nam odpowiada wasze towarzystwo. Z największą
przyjemnością zabierzemy was nad Wodę Śmierci. Rozumiemy jednak, że za to wskaże nam
pan drogę do Nugget Tsil i Ciemnej Wody.
— Nie omieszkam. Jak to się jednak stało, że Kiktahan Szonka nie zabrał was od razu ze
sobą? Dlaczego wysyła was do Tawuntsits-pajawh?
— Mamy obserwować kobiety Siouxów, które się tam udały i zdać mu relację. Z
dokładnego opisu trasy, który nam przedstawił wynikałoby, że dzielą nas od tego miejsca
jeszcze tylko dwa dni drogi?
— Zgadza się. Mam tylko jedną wątpliwość. Zadziwia mnie, że wyłącznie do mnie
zwracacie się z prośbą o wskazanie drogi do Nugget Tsil i Ciemnej Wody. To zupełnie nie
wiarygodne, że do tej pory sami nie odnaleźliście tych miejsc. Co do Nugget Tsil, to
wystarczyłoby zapytać Kiowów. Ich wódz Tangua lub jego syn Pida z pewnością wskazaliby
wam drogę. A co do Ciemnej Wody, to nie wierzę, że nie mogliście znaleźć żadnego spośród
Apaczów, którzy tam wówczas ze mną byli.
— To tylko wydaje się takie proste — odparł Zebulon. — Pytałem u Kiowów. Stary
Tangua gotów był udzielić mi informacji, ale — nie wiem dlaczego — nie pozwolił na to
Pida. A wśród Apaczów;, których pytałem o Ciemną Wodę nie znalazł się ani jeden, który nie
uznałby mnie natychmiast za wroga i nie odprawił z niczym. Te łajdaki są nadzwyczaj
ostrożne!
— Te łajdaki są moimi przyjaciółmi, mister Enters. Jeśli choćby raz jeszcze użyje pan w
stosunku do nich podobnego słowa — rozstaniemy się na zawsze!... Moja żona przygotuje
teraz kolację, a potem pójdziemy spać. Wyruszamy o świcie.
Kierunek Tawuntsits-pajawh! Zgoda?
— Zgoda. My rozłożymy się nieco na uboczu. Obydwaj przeraźliwie chrapiemy, a nie
chcielibyśmy naprzykrzać się lady.
To nie była zbyt wyszukana wymówka. Chcieli po prostu bez przeszkód ze sobą
porozmawiać. Natychmiast pomyślałem, czy by ich nie podsłuchać, ale ostatecznie
zrezygnowałem. Żeby się od nich wszystkiego dowiedzieć, nie musiałem uciekać się do
podkradania, nasłuchiwania i rozglądania się na wszystkie strony, które jest o wiele bardziej
uciążliwe i wyczerpujące, niż można by przypuszczać.
Wyżej opisana rozmowa odbywała się wyłącznie między mną a Zebulonem Entersem.
Jego brat milczał jak zaklęty. Wyglądało na to, że jest między nimi różnica zdań, i to głębsza
niż zwykle. Unikali nawet swego wzroku.
Równie milczący był Młody Orzeł. Zachowywał się tak, jakby w ogóle nie dostrzegał
obecności braci. Perspektywa wspólnej podróży nie była więc zbytnio zachęcająca. Zgodnie z