Spadkobiercy Winneto..

ędziecie całkowicie swobodni. Do mnie możecie jednak zawsze przychodzić.
Oddalił się uścisnąwszy nam dłonie. Zeszliśmy najpierw na dziedziniec do naszych koni,
ale zastaliśmy tam tylko ogiera Młodego Orła i muła, który niósł jego ciężki pakunek. Młody
Orzeł dosiadł konia odjechał w kierunku wieży strażniczej, gdzie wyznaczono mu
mieszkanie. Od In-czu-inty dowiedzieliśmy się, że resztę zwierząt Pappermann odprowadził
do naszej kwatery.
Inczu-inta miał, jak powiedziano, wygląd prawdziwego olbrzyma. Liczył sobie z
pewnością ponad sześćdziesiąt lat, ale ciągle jeszcze dopisywała mu młodzieńcza krzepa. Był
człowiekiem prawdomównym, wiernym i skromnym. Jeśli pełnił teraz rolę "sługi", to
wyłącznie z własnej woli. Nie rozumiał niczego takiego jak wymuszone podporządkowanie
czy posłuszeństwo. Pod każdym względem był sam sobie panem. Zaprowadził nas przez
kolejne bramy aż na szósty dziedziniec. Tamtejszy budynek w całości przeznaczony był dla
nas.
— To dom Winnetou — wyjaśnił Dobre Oko.
— Czy tu mieszkał? — zapytałem.
— Zawsze, ilekroć tu przyjeżdżał — odparł służący. — Pomieszczenia, w których Old
Shatterhand zamieszka wyglądają dokładnie tak, jak je zostawił ostatnim razem Winnetou.
Inczu-czuna, kiedy przyjeżdżał, mieszkał u swego syna. Nszo-czi również. Nasza biała siostra
zajmie pokoje pięknej i dobrej siostry Winnetou.
Również w tym budynku wąskie otwory strzelnicze ściany frontowej wychodziły na
balkony. Widok z tego położonego najwyżej domu musiał być jeszcze rozleglejszy niż od
Tatella-Saty. Nasze konie i muły znalazły schronienie w przeznaczonej na stajnię
przybudówce. My zaś weszliśmy schodami do części mieszkalnej i natrafiliśmy najpierw na
wielką, po indiańsku urządzoną izbę z wysokimi naczyniami do mycia. Było tu wiele różnego
rodzaju siedzeń, a także płyta z fajkami pokoju.
— Salon gościnny — uśmiechnęła się Serduszko.
Na ścianach wisiała broń wszelkiego rodzaju i kalibru. Wśród najprzeróżniejszych
egzemplarzy dostrzegłem kilka znanych mi noży, pistoletów i strzelb. Należały niegdyś do
naszych znajomych myśliwych. Sługa oprowadził nas po całym budynku. Starczyłoby w nim
miejsca dla trzydziestu, czterdziestu osób, a ja musiałbym zapełnić kilka ładnych stron, by
choć pobieżnie opisać wnętrza i wyposażenie. Dlatego wolę z tym poczekać do publikacji
Testamentu Winnetou.
Czytelnik łatwo może sobie wyobrazić uczucie, z jakim wchodziłem do trzech
przylegających do siebie izb, z których Winnetou korzystał osobiście. Z lewej strony była
sypialnia, za nią znacznie większy pokój gościnny, a dalej pracownia. Z każdej izby można
było wyjść na balkon i podziwiać niezrównany roztaczający się w dole widok. W sypialni
znajdowało się bardzo miękkie, wysokie i bardzo czyste posłanie ze skór i futer; poza tym
trochę naczyń na wodę do picia i mycia. Pokój gościnny urządzony był na poły po europejsku
— stały tu siedzenia i stoły różnej wysokości. Na stołach, a także na ścianach dostrzegłem
parę przedmiotów znanych mi stąd, że pochodziły ode mnie; wśród nich dwie fotografie,
które uznałem niegdyś za szczególnie udane. Oryginały zbladły już bardzo, a na ścianach
wisiało około dwudziestu malarskich prób ich reprodukcji.
— Musiał cię jednak bardzo kochać! — powiedziała Serduszko przypatrując się uważnie
obrazom. — Nie był pozbawiony talentu. Próbował, ale nie miał w malowaniu żadnej
wprawy. Nikt go tego nigdy nie uczył! Wzruszające są te jego wysiłki!
W pracowni stało biurko — tak, prawdziwe biurko z szufladami, przyborami do pisania,
atramentem i plikiem kartek papieru. Atrament był oczywiście całkowicie wyschnięty. To
tutaj mój niezrównany przyjaciel ćwiczył się w pisaniu. To tutaj ten pogromca najdzikszych
mustangów, po mistrzowsku władający każdą bronią, polował na błędy ortograficzne! Mój