Spadkobiercy Winneto..

kierunku obozowiska. Była to Aszta, którą spotkaliśmy nad jeziorem Kanubi, oraz
najprawdopodobniej jej matka. Za nimi wyszły również pozostałe kobiety, a na końcu
wolniejszym, godniejszym krokiem podążali mężczyźni.
Wstaliśmy wszyscy.
— Ledwo się trzymam na nogach! — powiedział Pappermann. Oparł się o najbliższy
pień drzewa. Jego szeroko rozwarte, wierne i dobre oczy wpatrywały się z błogim wyrazem w
obie zbliżające się postacie. Od razu uderzyło nas ogromne podobieństwo między matką i
córką, przejawiające się nie tylko w rysach twarzy, ale także w chodzie, postawie, sposobie
poruszania się. Na dodatek obie miały na sobie identyczne ubrania, takie same zresztą jak cala
reszta Indianek. Wszystkie też nosiły gwiazdę klanu Winnetou.
Obie miały na imię Aszta. Szły trzymając się za ręce. Matka liczyła sobie niemal
pięćdziesiąt lat, ale nadal była piękna — tym pięknem, w którym nie mniejszy udział od ciała
ma dusza.
— To on! — powiedziała córka, wskazując na Pappermanna. — A tam stoi Młody Orzeł,
o którym ci również opowiadałam.
Jej matka nie zważała jednak teraz na Indianina, lecz całą swą uwagę skupiła na starym
westmanie. Puściła rękę swojej córki, przystanęła na moment i popatrzywszy na niego
powiedziała:
— Tak, to on — kochany, dobry, skromny!
Podeszła do niego, chwyciła za obie ręce i podniósłszy na niego swe piękne, ciemne ale
cudownie przejrzyste oczy zapytała:
— Dlaczego pan nigdy nie przyjechał? Dlaczego pan zawsze przed nami uciekał? To
okrutne odrzucać płynące z głębi serc podziękowanie!
Uniosła ręce, przygarnęła go do siebie i pocałowała w czoło i oba policzki. Więcej
Pappermann nie potrafił wytrzymać. Zaszlochał głośno, odwrócił się i pobiegł w las.
— Całują się! — zabrzmiało wokół ostro i przenikliwie. To był pół-Indianin stojący z
tyłu wśród innych mężczyzn. Wszystkie oczy zwróciły się na niego.
— Co za bezczelność! — krzyknęła córka. — Zapłaci mi za to!
Uniosła groźnie rękę i rzuciła się w jego stronę.
— Aszta! — rozległ się głos matki. — Nie dotykaj go! Jest nieczysty!
Córka zatrzymała się i wróciła do matki. Ta wzięła dziewczynę za rękę i powiedziała tak
głośno, że wszyscy mogli ją wyraźnie usłyszeć:
— Chodź, poszukamy naszego przyjaciela i wybawcy, bo stoi trzykroć wyżej od tego,
który śmie szydzić z wdzięczności!
Poszły w stronę, gdzie przed chwilą zniknął Pappermann. Spodziewałem się, że nastąpi
teraz chwila kłopotliwego milczenia, które koniecznie trzeba będzie przerwać, ale byłem w
błędzie. Antonius Paper czy też Okih-czin-cza miał tak grubą skórę, że tego rodzaju
upomnienia nie miały szans przez nią przeniknąć. Zachowywał się tak, jakby zupełnie nic się
nie stało i znowu przemawiał pewnym siebie tonem, tym razem do stojących obok niego
mężczyzn, którzy choć ubrani po indiańsku najwyraźniej nie mieli dotąd zbyt wiele
wspólnego z prerią i dziewiczymi lasami.
— Rzecznik tej grupki niestety się oddalił. Nie może nam więc powiedzieć, kim są
pozostali jej członkowie. To nie szkodzi i tak się dowiemy. Ja się o to zatroszczę!
Podszedł do nas.
— Nieszczęśnik! — powiedziała Serduszko. — Teraz się chyba przyczepi do ciebie!
— Bardzo szybko się też odczepi — odparłem z uśmiechem.