Spadkobiercy Winneto..

do przodu, do tyłu, w lewo, w prawo, jak tylko zażyczył sobie Młody Orzeł. Siedział on
wygodnie pomiędzy kadłubami i prowadził maszynę niczym dobrze wyszkolonego,
posłusznego konia. Przefrunąwszy kilkakrotnie nade mną łukiem i zygzakami zawołał: —
Teraz lecę już na południe do Doliny Jaskini! Bywaj! Zawrócił maszynę w odpowiednim
kierunku, wzniósł się kilkaset stóp wyżej i odleciał tak szybko, że po chwili był tylko
czarnym punktem w przestworzach. Całe to widowisko wprawiło mnie w osobliwy nastrój.
Czułem się jako człowiek dumny, a jednocześnie mały, bardzo mały. Ten lot odczułem jako
zwycięstwo nad wszystkim co niskie i ciążące ku ziemi, a jednocześnie jako niepokój o to,
czy uda nam się zrealizować wielkość, do jakiej aspirujemy. Kiedy ponownie przyszedłem
nad Wodospad-Całun, było już zupełnie widno i dało się bez trudu ocenić cały ogrom
nocnych zniszczeń. Nie ma większego sensu ich dokładniejszy opis. Nie będę również
opisywał nacechowanego troską i przygnębieniem ruchu, jaki wokół panował. Teren
otaczający otwartą w ziemi szczelinę był obszarem zupełnego spustoszenia. Nikt nie zdobył
się jeszcze na bezcelową odwagę spojrzenia z krawędzi w głąb otchłani. Ludzie przychodzili i
odchodzili zadając sobie jedno tylko pytanie — kiedy wyjdą na powierzchnię pierwsi
zasypani. Niestety zdawało się to być kwestią wielu, a nie kilku godzin. Pracowano w bardzo
wąskim tunelu, co nie pozwalało na wykorzystanie całej dostępnej siły roboczej. Dlatego
prace posuwały się bardzo wolno i mogły potrwać jeszcze cały dzień. Nad placem rozlegały
się skargi starych wodzów.
— Pida, mój synu! — wołał ciągle zrozpaczonym głosem Tangua.
— Moi ludzie, moi ludzie, moi ludzie! — wtórowali mu żałośnie pozostali.
Nagle, wszyscy zgromadzeni zaczęli krzyczeć, zadzierając głowy i pokazując do góry
rękami.
— Ptak! Wielki ptak!
Młody Orzeł odleciał przed niespełna dwoma godzinami. Teraz był już z powrotem.
Wiedział, gdzie mnie szukać. Zatoczył w powietrzu szeroki łuk i zacieśniając kręgi zszedł ku
ziemi i osiadł z zadziwiającą pewnością. Wylądował dokładnie pomiędzy ambonami, na
wiodącej środkiem drodze.
— To Młody Orzeł! To Młody Orzeł! — rozbrzmiało dokoła.
Ludzie cisnęli się do niego. Nagle rozległ się nad nim potężny głos Atabaski:
— Cofnąć się! Zrobić miejsce! To on jest tym przepowiadanym orłem, który trzykrotnie
okrąży Górę Tajemnicy, aby zwrócić nam zaginione amulety!
Ludzie zastygli zadziwieni, w bezruchu, cofnęli się nawet.
— Przepowiadany orzeł... trzykrotnie wokół Góry Tajemnicy... przyniesie amulety... -
przekazywali sobie z ust do ust.
Tatella-Sata zstąpił z ambony i wraz ze mną poszedł w kierunku śmiałka.
— Latasz bez mojego pozwolenia? — zapytał z wyrzutem. Jednak jego stara, piękna
twarz jaśniała wielką dumą.
Młody Orzeł udowodnił, że potrafi latać.
— Nie latałem dla ciebie albo dla siebie, ale dla Old Shatterhanda — usprawiedliwiał się
Młody Orzeł.
— Dokąd?
— Do Doliny Jaskini.
— Co tam się dzieje?
— Wszyscy strażnicy koni zostali wzięci do niewoli. Jeszcze dzisiaj przyprowadzeni
zostaną wraz ze zwierzętami. Wejście do jaskini jest tak zapchane naniesionymi przez wodę
skałami, że nie sposób dostać się tamtędy do zasypanych. Widziałem to na własne oczy.