Spadkobiercy Winneto..

samodzielność i pewność siebie. Widząc, że spogląda na mnie badawczo, by nie rzec
taksująco, powiedziałem, że należę do tej klasy, która ogólną sumę napiwku dzieli na dwie
części. Jedną daje zaraz po przybyciu, aby dać do zrozumienia czego oczekuje, drugą zaś,
albo w ogóle nic, przy odjeździe, aby pokazać swoje zadowolenie lub jego brak. Z tymi
słowami włożyłem mu w rękę pierwszą część napiwku. Kelner obejrzał najpierw banknot bez
skrępowania, potem jednak skłonił się z szacunkiem w sposób, którego nie powstydziłby się
żaden Niemiec czy Austriak i rzekł:
— Gotów na każde skinienie! Polecę państwa również pokojówce! Może ci Entersowie
są panu niewygodni, mister Burton? Natychmiast ich przeniesiemy.
— Proszę ich zostawić. Nie przeszkadzają nam. Kelner ukłonił się raz jeszcze z wielkim
uniżeniem, po
czym oddalił się emanując wszelką gotowością. Kiedy pojawił się znowu, aby
przedstawić nam pokojówkę, łatwo zauważyliśmy, że wie już ona o sposobie wypłaty
napiwku, i umożliwiliśmy jej równie efektowne zejście ze sceny. Oczywiście, ani tego nie
robiliśmy, ani też — tym mniej jeszcze — nie opowiadaliśmy o tym, by przechwalać się
swymi pieniędzmi. Jak już stwierdziłem, nie jestem wcale bogaty, poza bieżącymi dochodami
nie dysponuję żadnym innym majątkiem. Rezultaty takiego traktowania służących
— to, że okazałem im względy i dałem do zrozumienia, iż potrafię być wdzięczny — nie
dały długo na siebie czekać i one to najlepiej wytłumaczą moją hojność.
Przyjechaliśmy po południu i jeszcze tego samego dnia wybraliśmy się na dwie
wycieczki, które koniecznie powinien odbyć każdy, kto kiedykolwiek zawita w te strony —
kolejową i wodną.
Tor kolejowy zjeżdża na kanadyjskim brzegu ostro w dół, by na brzegu amerykańskim
wrócić znowu do poprzedniego poziomu. Głęboko, głęboko w dole gotują się i pienią wodne
odmęty, z których sterczą pionowo w górę ostre skały. Tory kolejowe przebiegają częstokroć
w odległości najwyżej dwóch metrów od przepastnego urwiska. Pociąg jedzie szybko, a
ponieważ pasażerowie mają przed oczami tylko otwartą paszczę przepaści oraz przeciwległy
brzeg, od początku do końca tej podróży ma się niesamowite wrażenie, że wagony wjeżdżają
rozpędem w przepaść, by zwalić się w dół i roztrzaskać wśród spienionych fal. Rejs wodny
odbywa się na znanej i lubianej “Maid of the Mist“, która płynie śmiało aż pod sam wodospad
i przybija z pasażerami do takiego miejsca, że mogą nie bez podstaw przechwalać się później,
iż byli “za ścianą wody“.
Zjadłszy kolację przy dźwiękach doskonale grającego kwartetu skrzypcowego w
położonej na parterze sali jadalnej, udaliśmy się do naszego apartamentu, a ściślej mówiąc na
taras, skąd mogliśmy podziwiać piękno wodospadów rozświetlonych tajemniczym blaskiem
księżyca. Było już koło jedenastej, kiedy bezgłośnie i w najwyższym pośpiechu zjawiła się
pokojówka i powiedziała:
— Przyszli bracia Entersowie.
— Gdzie są? — spytała Serduszko.
— Jeszcze w biurze. Co wieczór zanim udadzą się do swego pokoju przeglądają księgę.
— Po co?
— Sprawdzają, czy nie przybyło niemieckie małżeństwo, państwo May. Początkowo
pytali, teraz jednak sami sprawdzają, bo wiedzą, że nikt ich tu nie darzy specjalną sympatią.
Ja również z nimi nie rozmawiam.
Oddaliła się, a my nie chcąc, by nas zobaczyli, również opuściliśmy taras. Ta informacja
była pierwszym owocem wypłaconego na poczet przyszłych usług napiwku. Aby docenić jej
użyteczność wiedzieć trzeba, że wszystkie drzwi wychodzące na taras posiadały specyficzną
konstrukcję. Chodziło o to, by uchronić gości w apartamentach od wścibskich spojrzeń, a