Spadkobiercy Winneto..

własne i zachowywał się, jakby mówił o znajomych, a nie o swojej rodzinie. Jednak moim
zdaniem chodzi również o niego. Miał niewyobrażalnie smutne spojrzenie. Robił wrażenie
przyzwoitego człowieka, tak że naprawdę było mi przykro, że nie mogę mu udzielić jakiejś
konkretnej pomocy.
— Ale przynajmniej podtrzymałeś go na duchu?
— Tak, dałem mu kilka rad, powiedziałem parę słów pociechy. Pomyśl jednak — tyle
nieszczęścia: matka się otruła, ojciec zniknął bez śladu. Spośród pięciorga dzieci, samych
synów, żyje jeszcze tylko dwóch. Obydwaj się ożenili, ale żony ich zostawiły, gdyż u dzieci
mania samobójcza wystąpiła już w wieku dziewięciu, dziesięciu lat i rozwinęła się do tego
stopnia, że tylko jedno dożyło lat szesnastu.
— Zginęły więc wszystkie?
— Tak, wszystkie. Tylko owi dwaj bracia pozostają jeszcze przy życiu. Ale ci walczyć
muszą dzień i noc, i nie sądzę, by któryś z nich okazał się na tyle silny, by przemóc w sobie
tego demona.
— Straszne!
— Tak, straszne! Ale równie straszne co zagadkowe! Ta nieszczęsna mania dręczy ich
dopiero od dwóch pokoleń; wcześniej niczego takiego w rodzinie nie było. Niestety nie
dowiedziałem się, u kogo się najpierw pojawiła — czy u matki, która się otruła, czy u
zaginionego ojca. Nie dowiedziałem się również, czy choroba ta wystąpiła w związku z
jakimś wydarzeniem, na tyle ważnym i tragicznym, że mogło wywołać psychiczny wstrząs.
To byłby przynajmniej jakiś trop. Ostatecznie musiałem się więc ograniczyć do zalecenia mu
wytężonej pracy fizycznej i umysłowej, sumiennego wykonywania obowiązków i
przeplatania go chwilami pogodnej acz nie prymitywnej rozrywki, a przede wszystkim
wytrwałego ćwiczenia i hartowania charakteru oraz siły woli, od czego tutaj najwięcej zależy.
— Dowiedziałeś się, czym się rodzina zajmowała?
— Tak, to było jedno z najważniejszych pytań, jakie musiałem zadać. Zaginiony ojciec
był westmanem, osadnikiem, traperem, poszukiwaczem złota i w ogóle kimś tego pokroju.
Część z tego, co mu się udało zarobić przywoził od czasu do czasu do domu. Były to często
całkiem pokaźne sumy. Miał swoje dziwactwo — chciał zostać milionerem. To mu się
wprawdzie nie udało, ale rodzina nie cierpiała biedy. Synowie założyli wspólnie duże
przedsiębiorstwo. Coś z końmi, bydłem, owcami i świniami...
— Pewnie nie mogło się obyć bez szlachtowania zwierząt na wielką skalę? — wpadłem
mu w słowo.
— Zgadza się!
— Przy takim schorzeniu to mogło tylko pogorszyć sytuację!
— Bez wątpienia! Masowa rzeź bydła! Gorące opary krwi! Nieustanny odór mięsa,
również gnijącego! W takich warunkach człowiek uodparnia się na odruchy współczucia! A
tym się właśnie karmi demon! Powiedziałem o tym Amerykaninowi całkiem otwarcie i
ostrzegłem przed konsekwencjami. Odpowiedział, że doszedł do podobnych wniosków i był
nawet doradcą i pełnomocnikiem obu braci w sprawach związanych ze sprzedażą
przedsiębiorstwa. Sprzedali je w zeszłym roku, ale dolegliwość nie tylko nie ustała, ale nawet
nie zelżała. Ale! Opowiadam o tak późnej porze o rzeczach, które i wam, i mnie mogą
zakłócić nocny wypoczynek. Proszę o wybaczenie! Będę na tyle sprytny, że się ulotnię nie
czekając aż mnie sami wyrzucicie. Dobrej nocy.
Przerwał nagle i opuścił nas tak szybko, jak to mu się nigdy nie zdarzało. Tak samo nagłe
było zresztą całe jego zjawienie się. Odniosłem wrażenie, jakby odwiedził nas o tej
niezwykłej porze po to tylko, by zwrócić naszą uwagę na osobę Amerykanina. Serduszko
miała podobne odczucie.