Spadkobiercy Winneto..

My trzej, oprócz jednej płonącej pochodni, wzięliśmy na zapas drugą. Poruszaliśmy się
oczywiście na własnych nogach. Droga wiodła jeszcze bardziej stromo pod górę-Wkrótce
dobiegł naszych uszu najpierw coraz głośniejszy szum, a wreszcie grzmot taki sam, jaki
wydawały z siebie walące się w dół wody Niagary. Ten ryk i huk osiągnął takie natężenie, że
nie słyszeliśmy nawet własnego głosu. Ściana po naszej prawej stronie zapadła się w
przepaść. Lewa ściana została. Od góry zaczęło docierać do nas nikłe, rozproszone światło,
jakby przez grubą, nieprzejrzystą szybę. Nagle, wyszedłszy zza zakrętu, zobaczyliśmy przed
sobą Wodospad-Całun mknący w podziemia, gdzie tworzył rzeczkę, która doprowadziła nas
do jaskini. Panował tu tak duży przeciąg, że musieliśmy chwycić się za kapelusze. Szliśmy
teraz po czymś w rodzaju wysokogórskiej drogi, jakie spotyka się w Szwajcarii. Po jednej
stronie skalna ściana, po drugiej zapierająca dech w piersiach otchłań, w której znikał
wodospad. Wprawdzie przed przepaścią nie chroniła nas żadna ochronna bariera, ale droga
była na tyle twarda i szeroka, że mogły nią iść na raz obok siebie cztery konie. Przeszliśmy
całą szerokość wodospadu. Światło znikło i znowu musieliśmy zapalić pochodnie. Szliśmy
znowu pod górę, tym razem czymś na kształt zakrzywionej łukowato sztolni. Tu znowu dał
się słyszeć szum wodospadu. Potężniał z minuty na minutę, a kiedy już stał się prawie nie do
wytrzymania, znowu zobaczyliśmy światło dnia — tym razem przed sobą. W chwilę później
byliśmy na zewnątrz, czy, ściślej mówiąc, pomiędzy wodną zasłoną Wodospadu-Całunu, a
pnącą się pionowo w górę skałą, z której spływał. Staliśmy nad krawędzią przepaści, w której
znikała woda. Tamtędy przed chwilą szliśmy. Byliśmy w tej samej sytuacji co turyści, którzy
na własne życzenie znaleźli się za rwącą w dół ścianą wodną Niagary. Wystarczyło teraz
dojść do końca wodospadu i przedrzeć się przez zarośla, by stanąć na suchym, twardym
gruncie.
To mi wystarczyło. Wróciliśmy do naszych towarzyszy, którzy ciągle jeszcze pracowali
przy usuwaniu skał. Były one na tyle ciężkie, że potrzebowali na to jeszcze sporo czasu.
Wykorzystałem go na dalsze badanie terenu. Chciałem się teraz dowiedzieć, dokąd prowadzi
wąski korytarz.
Tym razem zamiast Pappermanna zabrałem ze sobą In-czu-intę i jednego Winnetou z
pochodnią. Pozwoliłem iść również Serduszku, ponieważ bardzo o to prosiła, choć prawdę
mówiąc mogła nam tylko przeszkadzać, a nie pomóc.
Według moich obliczeń znajdowaliśmy się niemal dokładnie pod miejscem, na którym
spocząć miał ogromny ciężar statuy Winnetou. Nie było stąd daleko do miejsca, gdzie według
map wąski tunel rozchodził się na dwa jeszcze węższe. Kiedy dotarliśmy do tego punktu,
natychmiast spostrzegłem, że i tutaj stalagmity zastąpiono stalaktytami. Znowu mieliśmy do
czynienia z zamaskowanym przejściem. Inczu-inta przeszedł obok niczego nie zauważywszy.
Ani mu w głowie postało, że tutaj odgałęzia się jeden z węższych tuneli. Poszedł za niosącym
pochodnię Winnetou, a ja dołączyłem do nich bez słowa. Zamaskowane przejście musiało
prowadzić do diabelskich ambon. Chciałem je później sam zbadać. Korytarz zaś, którym
szliśmy dalej, stanowił według mapy połączenie z Twierdzą. To przejście chciałem poznać
jeszcze dzisiaj. Wkrótce dotarliśmy do, zdawałoby się, ślepego zaułka.
— Na tym koniec — powiedział zatrzymując się Inczu-inta.
— Naprawdę? — zapytałem.
— Tak. Tak jak w tamtym miejscu!
— Właśnie. Tak, jak w tamtym miejscu. Zabierzmy kamienie zasłaniające przejście, a
pójdziemy dalej. Do roboty!
Te stalaktyty nie były ciężkie. Odsunąłem kilka z pomocą Inczu-inty. Moje
przypuszczenia okazały się słuszne — przed nami otworzył się dalszy ciąg korytarza. Tu nie
musieliśmy robić szerokiego przejścia. Wkrótce już byliśmy po drugiej stronie. Ruszyliśmy w
dalszą drogę. Ta część jaskini pozbawiona była skał naciekowych. Składała się z