Spadkobiercy Winneto..

Dla lepszej orientacji w tym, co teraz nastąpi przypomnę czytelnikowi, że słynna Jaskinia
Mamutów w Kentucky w Stanach Zjednoczonych osiąga wraz z jaskiniami bocznymi długość
trzystu kilometrów. Główny korytarz ciągnie się na odcinku szesnastu kilometrów. Są nim
niezliczone szyby, przejścia, szczeliny, komory, groty, stawy, strumienie i wodospady. Tak
też wyobrażałem sobie tutejszą jaskinię, a moje przypuszczenia okazały się trafne. Nie była
wprawdzie aż tak wielka, ale wprawić mogła w podziw każdego, zwłaszcza swymi
niezliczonymi i niezrównanymi stalaktytami.
Droga do jaskini prowadziła nie przez miasto i dalej korytarzem Białej Rzeki, lecz w
stronę przeciwną, wzdłuż strumienia tak kluczącego między skałami, że zdawał się prowadzić
z powrotem do swego źródła. Jest jasne, że choć okrążał wielokrotnie wzgórze, spływał
jednak w dół. Idąc z jego biegiem mieliśmy sposobność zobaczyć z każdej strony mniejszy
szczyt Góry Winnetou, pod którym mieszkał Tatella-Sata. W pewnym momencie szczególnie
dobrze widoczne stało się wielkie gniazdo orła-wojownika, do którego zdołał się wspiąć
Młody Orzeł. Serduszko zapytała wtedy Inczu-intę, czy wie dokładnie, jak do tego doszło.
Ponieważ tym razem towarzyszył nam nie Młody Orzeł, a Pappermann, mogliśmy rozmawiać
swobodnie, bez posądzenia o brak taktu.
— Tak, wiem wszystko — odpowiedział Inczu-inta. — Stałem obok Tatella-Saty, kiedy
Młody Orzeł sfrunął nam z gniazda do stóp. Pomogłem zabić tę samicę. Była większa od
każdego samca. Większego i silniejszego ptaka nigdy nie widziałem. Trudno było
powiedzieć, ile miała lat. Każdy ją tu znał. Nie tolerowała przy sobie samców; dziobała ich 1
przepędzała. Ludzie przypisywali jej ogromną siłę. Mówiono, że potrafi zanieść do gniazda
dorosłego wilka Preriowego. Młody Orzeł miał wtedy dwanaście lat. Był krewnym Winnetou
i ulubieńcem wszystkich. Mimo tak młodego wieku wyruszył na północ do świętych
kamieniołomów Dakoty po glinę do swojej fajki pokoju. Kiedy wrócił i ulepiono fajkę,
oświadczył, że chce teraz przynieść sobie amulet. Pościł czterdzieści dni na pustyni i tam
przyśniło mu się, że będzie nazywał się Młody Orzeł i że musi wejść po dwa młode orlęta do
gniazda na iglicy. Jego amuletem miały być ich szpony i dzioby. Post osłabił go. Ważył
dwukrotnie mniej niż normalnie. Mimo to natychmiast posłuchał nakazu. Wziął lasso, nóż i
wiele rzemieni i zaczął wspinać się na iglicę. Na wierzchołku okazało się, że gniazdo jest
niedostępne. Trzeba było zejść trochę niżej po drugiej stronie i spuścić się do niego po linie.
Tak też zrobił. Uwiązał lasso na występie skalnym i spuścił się po nim w dół. Lina okazała się
jednak za krótka. Znalazłszy się na jej końcu zawisł wysoko nad gniazdem, słabnąc coraz
bardziej. Otworzył więc dłonie i zeskoczył do gniazda. Koniec lassa był już nieosiągalny.
— Przerażające! — zawołała Serduszko. — Czy nie było innej drogi, którą można byłoby
zejść w dół?
— Nie — uśmiechnął się Indianin. — Orły nie mają zwyczaju budować gniazd na
ścieżkach. Samicy nie było. Młode orlęta skrzeczały przestraszone. Chłopak zabił je, odciął
im głowy i szpony, a resztę wyrzucił w przepaść. Potem zaczął zastanawiać się, jak się
wydostać z gniazda. Ale nie było żadnej możliwości. Wysoko nad nim kołysał się
nieosiągalny koniec lassa, a pod spodem zionęła przepaść. Stąd nie uciekłby nawet szczur czy
mysz, a cóż dopiero człowiek! Kiedy już się zorientował w sytuacji, dostrzegł nadlatującą
samicę z drobnym zwierzęciem w szponach. Na jego widok puściła zdobycz i rzuciła się na
niego. Wyciągnął nóż, by się bronić. Ale w tej samej chwili usłyszał jakby ostrzegawczy głos
wołający: "Nie rań jej i nie zabijaj, bo sam zginiesz! Ona jest twoim jedynym ratunkiem!".
— Ach, miał z nią polecieć! — zawołała Serduszko wstrzymując oddech.
— Tak, polecieć — przytaknął Inczu-inta. — To było jedyne wyjście.
— Biedactwo! Jak on to zrobił?
— Żadne biedactwo, a odważny, śmiały i mądry chłopiec! Nie trzeba nad nim ubolewać,
lecz raczej go podziwiać! Gniazdo wisi na małym występie skalnym, z którego wiedzie