Spadkobiercy Winneto..

— Tak, to on — odpowiedziałem. — Zestarzał się i posiwiał. Ale wygląda jeszcze
całkiem krzepko. Poczekaj, zobaczysz, jak go rozruszam. Tylko się nie pokazuj!
Podszedłem jeszcze bliżej okna, skrywając się jednak cały czas za ścianą, włożyłem palec
wskazujący do ust i wydałem przeraźliwy okrzyk wojenny Siouxów. Skutek był
natychmiastowy. Gospodarze zerwali się z krzeseł, a “niebieski Maksz“ wykrzyknął:
— Siouxowie! Siouxowie!
Rozejrzeli się na wszystkie strony, a nie widząc nikogo, popatrzyli na siebie:
— Siouxowie? — zapytał nowy właściciel. — A skąd by się tu wzięli w środku miasta? I
tyle dni drogi od okolic, gdzie ich jeszcze paru zostało.
— Jeden musi tu być! — stwierdził Pappermann.
— Bzdura!
— Ja nie opowiadam bzdur! Wiem nawet, z jakiego pochodzi szczepu! To jest Sioux
Ogellah!
— Nie rozśmieszaj mnie! Jeśli tem...
Zamilkł w pół słowa, gdyż po raz drugi wydałem z siebie wojenny skowyt.
— Słyszałeś!? Jeśli to nie jest prawdziwy Ogellah, to niech ściągną ze mnie paskami
skórę przy palu męczarni!
— Powiedz mi więc, gdzie on jest!
— Skąd mogę wiedzieć? Wydaje mi się, że gdzieś wysoko, wysoko nad nami!
— Tak, rzeczywiście mało prawdopodobne, by był gdzieś głęboko, głęboko pod nami! To
jakiś kawał, nic więcej!
— Żaden kawał! Wprawdzie nie jest to prawdziwy okrzyk wojenny, ale na pewno jakiś
znak!
Powtórzyłem okrzyk raz jeszcze.
— Słyszysz!? — zawołał Pappermann. — To nie jest żaden głupi kawał. Ten człowiek to
albo prawdziwy Sioux, albo obieżyświat mojego pokroju, który potrafi naśladować okrzyk
wojenny czerwonych tak dobrze, że oni sami daliby się nabrać. To musi być któryś ze starych
towarzyszy. Zobaczył mnie tutaj i chce mi powiedzieć, że...
Przerwał, bo z drzwi kuchennych rozległ się kobiecy głos:
— Chodźcie szybko! Nie wiem, co mam ugotować!
— Ugotować! Ktoś chce coś zjeść, a nie tylko pić?
— Nie! Mieszkać i jeść!
— A więc mamy gościa?
— Nawet dwóch!
— Bogu niech będą dzięki. Znów się w końcu ktoś trafił! Gdzie oni są?
— Pod trójką i czwórką! Mąż i żona! Pappermann błyskawicznie się zorientował:
— Trzy i cztery? Po tej stronie domu! Okna otwarte! Teraz wiem, kto to był!
— Jeszcze większa bzdura! — sprzeciwił się nowy właściciel. — Od kiedy to mężowie i
żony skowyczą?!
— Od dawna i to często! Oczywiście tu wyła nie żona, lecz mąż! To musi być mój stary
towarzysz! Jeśli nie, wytarzajcie mnie w smole i w pierzu, a potem zlinczujcie a...
— Chodźcie wreszcie! — przerwała mu kobieta. — Goście chcą jeść, a ja nie mam ani
mięsa, ani pieniędzy!
Zniknęli wewnątrz budynku. Serduszko zaś powiedziała ze śmiechem:
— Trafiliśmy do pierwszorzędnego hotelu! Twój stary Pappermann nie jest ani głupim,
ani złym człowiekiem! Już mi się spodobał i...