Spadkobiercy Winneto..

jednocześnie dać im dostęp do dowolnej ilości światła i powietrza. Dlatego drzwi te
zaopatrywano w szyby i żaluzje. Można je było dowolnie otwierać i zamykać, a dodatkowo
jeszcze zasłaniać firankami. Tak więc osoby przebywające w apartamentach mogły w każdej
chwili zobaczyć i usłyszeć, co się odbywa na zewnątrz, same przy tym pozostając w
całkowitym ukryciu. Dlatego zostaliśmy w moim pokoju i nie zapalając światła otworzyliśmy
żaluzje. Byliśmy bowiem przekonani, że bracia nie zostaną wewnątrz, lecz wyjdą na taras.
Tak też się stało. Wkrótce się zjawili. Księżyc świecił jeszcze i w jego blasku natychmiast
rozpoznaliśmy tego z braci, który odwiedził nas w Niemczech. Rozmawiali chodząc wzdłuż
barierki. Potem usiedli i to właśnie przy stole, który stał w naszym końcu tarasu. Kazałem go
zostawić, bo potrzebny mi był do pisania. Słyszeliśmy każde słowo, choć z początku
rozmawiali o sprawach dla nas nieistotnych. Dopiero później nastąpiła na krótką chwilę cisza,
przerwana raptownie i głośno przez tego z braci, którego nie znaliśmy, a więc Zebulona.
— Nieznośna sytuacja! Mam dosyć siedzenia tutaj! Zanim przyjadą upłynie może jeszcze
parę tygodni!
— Nie bój się! — odparł Hariman. — Przyjadą tu przecież przed rozmowami z
wydawcami. Każdego dnia można się ich spodziewać.
— Zostajesz przy swoim zamiarze?
— Tak. Musimy być uczciwi. Ten człowiek nie obszedł się ze mną najdelikatniej, ale
odniosłem wrażenie, że z jego strony nie musimy się obawiać nieuczciwości. A co do jego
żony, to mam ją niemal po swojej stronie. Byłoby mi naprawdę przykro, gdybym musiał
postąpić z nią nieuczciwie.
— Też coś! Nieuczciwie! Co to znaczy — nieuczciwie! Uczciwym trzeba być przede
wszystkim w stosunku do samego siebie! A jeśli chcemy zrobić interes, który, o ile się do
niego mądrze zabierzemy...
— Pss! Cicho! — syknął drugi.
— O co chodzi?
— Stary może nas usłyszeć. Mówiąc to wskazał na nasze drzwi.
— Stary? — zapytał Zebulon. — Wiesz przecież, że codziennie do punkt dwunasta siedzi
w czytelni, a potem do pierwszej, czyta jeszcze godzinę w swoim pokoju. Światło się nie pali,
a więc jest na dole.
— Wszystko jedno! Poza tym jestem już zmęczony. Idę spać. Jutro do Toronto, a powrót
dopiero pojutrze. Musimy odpocząć. Chodź!
Wstali od stołu i weszli do środka. Niewiele usłyszeliśmy, ale wiedzieliśmy przynajmniej,
że Hariman F. Enters nie chce nas oszukać. I byliśmy przekonani, że w tym względzie warto
byłoby dowiedzieć się czegoś więcej o jego bracie, Zebulonie.
Kiedy nazajutrz zeszliśmy na śniadanie, kelner powiadomił nas, iż nasi sąsiedzi opuścili
czasowo hotel i w razie przybycia niejakich państwa May prosili im powtórzyć, że pojechali
do Toronto i wrócą dopiero jutro wieczorem. Kelner uczynił przy tym lekceważący ruch ręką
i dodał:
— Rowdies, ci Entersowie! Ledwo się ich tu toleruje. Skoro ci państwo May zadają się z
takimi jak oni, z pewnością również tutaj nie pasują. Nie dostaną pokoju!
Jak dobrze, że zjawiliśmy się tu pod innym nazwiskiem! Również ta ostatnia wypowiedź
kelnera stanowiła pewne ostrzeżenie. Słowem “rowdy“ określa się ludzi nieokrzesanych,
aczkolwiek niekoniecznie złych.
W hotelu “Clifton“ nie ma wielkich wspólnych stołów, a tylko pojedyncze. Najlepiej
jednak je się na przylegającej do jadalni werandzie, która jest na tyle wąska, że stoły
ustawione są na niej w dwóch tylko rzędach. Rozciąga się stąd wspaniały widok na
wodospady. Upatrzyliśmy sobie jeden z tych stołów i postanowiliśmy zarezerwować dla