Spadkobiercy Winneto..

została skatalogowana w bibliotece lub którymś z jej działów pod numerem sto
siedemnastym. Pokażę ją Tatella-Sacie. Na pewno okaże się, że należy do niego.
— Nie masz mu nic do pokazania i nic do niego nie należy. Ta mapa została skradziona,
ale dopiero przez ciebie! Ty jesteś złodziejem!
— Zamknij się albo ja cię zamknę pięścią, ty stary łajdaku! — wtrącił się Pappermann. —
Gdzie są Entersowie?
To nie było wcale głupie ze strony starego westmana. Czerwonoskórzy dowiedzieli się w
prosty sposób, że nie jesteśmy tak nieświadomi tego, co się dzieje, jak przypuszczali.
Czarownicy nie potrafili w pierwszej chwili ukryć zdumienia, ale szybko doszli do siebie, a
Komańcz zapytał obojętnym tonem:
— Entersowie? A któż to taki?
— To dwaj bracia, którzy zobowiązali się nas wam wydać. Teraz wiecie już dostatecznie
dużo, by nie spodziewać się z naszej strony okazywania wam szczególnych honorów. Jeszcze
jedno niewłaściwe słowo, a spuszczę wam lanie.
Byłoby pewnie znacznie lepiej, gdyby Pappermann mnie dał dojść do słowa, ale
ponieważ dzisiaj, po raz pierwszy od długiego czasu miał przed sobą własnych jeńców,
postanowiłem nie bronić mu odrobiny taniej satysfakcji. Od tej chwili czarownicy zamilkli.
Słysząc o Entersach zdecydowanie spoważnieli.
Najpierw należało się posilić. Serduszko rozłożyła wiktuały. Rozsiodłaliśmy konie.
Mogły się napić i poszukać sobie paszy. Co do mnie, bardziej niż jedzenie interesowała mnie
mapa. Studiowałem ją dokładnie zawoławszy do pomocy Inczu-intę, który znał dobrze
jaskinię. Istniała zasadnicza sprzeczność między tym, co mówił Inczu-inta, a tym, co
pokazywała mapa. Z tej ostatniej wynikało bowiem, że poza wylotem w dolinie, przed którym
się znajdowaliśmy, jaskinia ma jeszcze na górze trzy inne wyjścia, dwa wąskie i jedno
szerokie. To, którym można było przejechać konno znajdowało się w pobliżu Wodospadu—
Całunu. Od głównego korytarza odchodziło w pewnym miejscu węższe odgałęzienie, które z
kolei dalej również się rozwidlało, tworząc dwa przejścia nadające się już tylko dla pieszych.
Jedno wychodziło gdzieś na terenie Twierdzy (z powodu niewielkich rozmiarów rysunku nie
dało się ustalić, w którym miejscu); drugie nieco niżej, w dolinie, prawdopodobnie w okolicy
budowy lub ambon. Dla Inczu-inty informacja o każdym z trzech wyjść była nowością. W
przeszłości jaskinia miała kilka wyjść, ale zostały zasypane. Dlaczego — tego nie wiedział.
Twierdził, że jaskinia wiedzie szeroką, wygodną drogą pod górę do wnętrza masywu, by po
pewnym zwężeniu zakończyć się ślepo ścianą zbudowaną ze skał naciekowych. Miejsce to
znajduje się w niewielkiej odległości od Wodospadu-Całunu, którego szum jest słyszalny dla
wyczulonego ucha.
Kto miał rację? Inczu-inta czy mapa? Zdecydowałem się bardziej wierzyć mapie,
szczególnie w odniesieniu do górnej części jaskini i ewentualnych wyjść na powierzchnię. Co
do reszty zaufać mogłem naszemu słudze. Dlatego wbrew wcześniejszym planom
postanowiłem zabrać konie ze sobą. Początkowo zakładaliśmy, że wrócimy tą samą drogą.
Jeśli jednak na górze było wyjście tak szerokie i wygodne, jak na to wskazywała mapa,
dojechalibyśmy prosto do domu bez konieczności powtórnego przemierzania całej jaskini i
pięciogodzinnej okrężnej drogi na powierzchni. Inczu-inta twierdził, że i tak będziemy
musieli wrócić, ja jednak uznałem za mało prawdopodobne, by ktokolwiek rozsądny mógł
całkowicie zasypać trzy wyjścia. Przypuszczałem, że są one co najwyżej zamaskowane lub
ukryte i postanowiłem zaufać własnej spostrzegawczości.
Natychmiast po posiłku zaczęliśmy się przygotowywać do wejścia pod ziemię. Mieliśmy
własne pochodnie i świece, a po otwarciu bagażu naszych jeńców okazało się, że i oni byli w
nie dostatecznie wyposażeni. Dla ochrony przed wilgocią i chłodem mieliśmy ze sobą cienkie
lecz odporne na wodę indiańskie derki. Osiodłaliśmy konie, przywiązaliśmy jeńców do ich