Spadkobiercy Winneto..

Padły imiona; wśród nich Atabaski i Algongki oraz wszystkich, którzy do mnie napisali.
Potem znowu zabrał głos Atabaska:
— Brakuje mi tutaj jednego wodza i to właśnie tego, o którym najchętniej słyszę,
mianowicie Old Shatterhanda.
— To biały!
— Czy nie został zaproszony?
— Owszem. Kazaliśmy mu zwrócić się o numerek do sekretarza.
— I sądziliście, że was posłucha? Co z was za ludzie! To ma być komitet? Mówię wam:
jeśli Old Shatterhand rzeczywiście się tu zjawi, zajmie miejsce, które mu się spodoba, a nie
to, które mu wskażecie! My, Atabaska i Algongka zrzekamy się przydzielonych nam miejsc.
Jak mogło do tego dojść, by komitet stawiał się wyżej od starych, znanych wodzów
zaproszonych na obrady ludów? Kto go upoważni! do zajęcia tronu między naszymi
siedzeniami? Zróbcie nam miejsce! Idziemy stąd. My w tym nie będziemy uczestniczyć!
Ruszył naprzód wziąwszy mnie i żonę za rękę. Indianie rozstąpili się. Nagle jednak
znowu się zatrzymał i powiedział do profesorów:
— Wykluczać z obrad te blade twarze, które kochają nasz lud jest największym z błędów.
Żaden człowiek nie wzniesie się wyżej bez pomocy innych ludzi. Tak samo lud, naród czy
rasa. Możecie pomalować waszego kamiennego Winnetou najczerwieńszą z czerwieni, a i tak
będziecie zmuszeni oblać się rumieńcem jeszcze czerwieńszym na widok waszego
niedorzecznego dzieła!
Potem zwrócił się do mnie:
— Znam pańską postawę i uczucia względem nieszczęsnego indiańskiego ludu. Mimo to
zdziwiony jestem pańską obecnością. Czy wie pan, co tu się dzieje?
— Domyślam się, że ma być wybudowany gigantyczny pomnik Winnetou, z kamienia
lub żelaza.
— Rzeczywiście. To pomysł Old Surehanda i Apanaczki, którzy chcieliby rozsławić
imiona swoich synów. Bo oni właśnie zaprojektowali figurę. Ustanowiono komitet budowy
pomnika. Rozesłano zaproszenia do wszystkich plemion indiańskich. Zabrano się do sprawy z
tą samą zręcznością, z jaką zakłada się linię kolejową czy towarzystwo naftowe.
Działano bez ociągania i bez rozgłosu. Przede wszystkim położono rękę na tym
wspaniałym miejscu, w którym się teraz znajdujemy. Ten szczyt nazwano Górą Winnetou.
Ma tu powstać miasto o nazwie Winnetou-City, w którym będą mieli prawo mieszkać
wyłącznie Indianie. W pobliżu znajdują się szyby naftowe. Zakuto w łańcuchy jeden z
wodospadów i czerpie się z niego elektryczność. W ten oto sposób rozpoczęto dzieło
zniszczenia tego pięknego zakątka, dzieło profanacji i zbrukania wielkich ideałów naszego
wielkiego Tatella-Saty. Pokotem padają drzewa w lesie, podczas wybuchów mających
dostarczyć wielkich odłamków skalnych na budowę domów i kolosalnego pomnika. Są nawet
plany, by zniszczyć największy z cudów tych okolic, Wodospad-Całun, który ma ustąpić
miejsca świeckim budowlom. O tym wszystkim prawdopodobnie pan nie wiedział. Ale wie
już pan i dowie się o bardzo wielu innych jeszcze rzeczach.
Przerwał na chwilę, co wykorzystał Algongka, by powiedzieć:
— Twierdzi się, że sprawa pomnika zjednoczy wszystkie plemiona. Tymczasem sytuacja
jest odwrotna. Dochodzi do coraz większych podziałów, zarówno wewnętrznych, jak i
zewnętrznych. Widać to już choćby z tego miejsca. Oto dolne miasto i górne miasto. Na dole
zgromadzeni są zwolennicy budowy pomnika, na górze jej przeciwnicy, do których i my
należymy. A nad nami wszystkimi ciska pioruny gniewu Tatella-Sata i nie pozwala nikomu
się do siebie zbliżyć. Od kiedy rozpoczęto budowę ani razu nie zszedł na dół, ani razu też nie
zezwolił nikomu wejść na górę. Mają do niego 'dostęp jedynie członkowie klanu Winnetou i