Spadkobiercy Winneto..

na froncie swojej marynarki i zdjąwszy ją z siebie zabrał się do szycia. Zebulon śledził każdy
jego ruch z ogromną uwagą. Na jego twarzy malowało się to szyderstwo, to ogromne,
bojaźliwe napięcie. Hariman nie miał w szyciu żadnej wprawy. Już po kilku przeciągnięciach
nici musiał na powrót odrywać gwiazdę. Wkrótce historia powtórzyła się. Zaczął się
niecierpliwić.
— Wygląda na to, że nie robię nic dobrego. Ale ja to i tak zrobię! — złościł się.
— A może mnie pan pozwoli przyszyć gwiazdę? Zrobię to szybciej i bez trudu.
— Naprawdę, pani Burton? Byłoby to bardzo miło z pani strony! Proszę bardzo — oto
marynarka, gwiazda i złożony papierek, który ma się pod nią znaleźć, a do tego nożyczki, igła
i cała reszta! Proszę tylko nie rozkładać papieru i nie czytać, co napisałem!
Serduszko umieściła papier w odpowiednim miejscu i z największą starannością zaczęła
przyszywać na nim skórzaną gwiazdę. Dwanaście ramion wymagało dłuższej pracy.
— Ja sobie tyle trudu nie chciałem zadać — przyznał Hariman. A po chwili jakby do
siebie dodał: — To niesamowite! Kiedy pisałem to imię, czułem się, jakbym podpisywał
własny wyrok śmierci. A mimo to było mi bardzo lekko i dobrze na duszy!
Zebulon był w najwyższym stopniu skupiony. Nie spuszczał oczu z mojej żony, ale
bardziej interesowała go jej twarz niż pracująca ręka. Od czasu do czasu zamykał oczy, jakby
go coś w środku bolało. Nagle — o dziwo! — dostrzegłem, że z czoła ścieka mu coś kropla
po kropli! Czyżby się tak pocił? Jego ręce chwyciły kurczowo skórę zająca. Również Zebulon
zdawał się działać wbrew własnej woli. Wziął nożyczki i za przykładem brata wyciął ze skóry
dwunastoramienną gwiazdę. Robił to z ogromnym ociąganiem i w jakimś wewnętrznym
rozdarciu — niemal jak we śnie. Obciął sierść i z wielkim wahaniem podsunął Serduszku
mówiąc:
— Proszę, pani Burton, mnie też!
— Przyszyć?
— Przyszyć — skinął głową.
— Razem z papierkiem?
— Tak, z papierkiem i imieniem. Zaraz napiszę.
— A więc jednak! Mówiłem ci! — zawołał Hariman.
— Milcz! — warknął na niego Zebulon. — Nie robię tego, bo ty tego chciałeś, tylko
dlatego, że sam tego chcę! Ja też potrafię kogoś ochronić! Jasne?
— Ale kogo? — spytał Hariman.
— To moja sprawa! Ty mi też nie powiedziałeś kogo? A teraz nie dowiesz się, co ja
napisałem!
Wziął pióro i papier i zaczął pisać. Musiało to być krótkie imię liczące parę tylko sylab,
zanim je jednak napisał minęło sporo czasu. Kilkakrotnie przerywał pisanie. Wciągał głęboko
powietrze. Wreszcie skończył, poczekał aż atrament wyschnie i kilkakrotnie złożywszy
papierek podał go Serduszku.
Bracia pozornie nie zrobili niczego nadzwyczajnego. Niejeden nazwałby to na moim
miejscu dziecinadą i zabawą. Mnie jednak zupełnie nie było do śmiechu. Miałem wrażenie, że
w obu przypadkach zaistniał jakiś wewnętrzny przymus, któremu żaden z braci nie potrafił się
przeciwstawić.
Kiedy Serduszko skończyła pracę, bracia założyli z powrotem marynarki. Patrzyli na
siebie — najpierw poważnie, niemal wrogo, potem coraz przyjaźniej. Wreszcie Hariman
roześmiał się. Zebulon tylko się uśmiechnął.
— Wiesz, kim teraz jesteś? — spytał Hariman.
— Jestem Winnetou.