Spadkobiercy Winneto..

dawno temu, o czym świadczyły jaśniejące na tle ściany, pozostałe po nich
ślady.
— Szkoda, że brakuje tych stopni — poskarżyła się Serduszko.
— Dlaczego?
— Bo chętnie bym się tam wdrapała.
— Kozica! — zażartowałem.
Żona rzeczywiście bardzo lubi cię wspinać. Podczas naszych górskich wędrówek
niejednokrotnie musiałem ją powstrzymywać przed ryzykowniejszymi eskapadami.
— Nie udawaj! — odparła. — Znam cię dobrze. Nikt, tak jak ty nie tęskni, by się tam
dostać na górę. Chciałbyś zajrzeć do każdej niszy i popatrzeć w każde okienko. Może
zaprzeczysz?
— Nie, nie zaprzeczę. Przesadzasz mówiąc, że chciałbym zajrzeć do każdej niszy, ale
wdrapać się do któregoś z okienek uważam wręcz za swój obowiązek. Musimy się przekonać,
co się stamtąd da zobaczyć. Jaki jest widok na jezioro. Może widać coś, czego inaczej nie da
się zobaczyć?
— Ale jak dostaniesz się do pierwszych stopni?
— Bardzo prosto: zrobimy sobie drabinę.
— Słusznie! — przyklasnęła. — Zrobimy drobinę, i to zaraz! Wyszliśmy na zewnątrz.
Bardzo szybko znalazłem dwie
długie, strzeliste tyki i wyciąłem odpowiednią ilość szczebli. Rzemieni mieliśmy dosyć.
Wkrótce drabina była gotowa. Wnieśliśmy ją do środka i przystawiliśmy do ściany. Sięgała
akurat do najniżej położonych stopni. Korzystając z następnych wdrapaliśmy się jeszcze
wyżej, co nie było całkiem bezpieczne, gdyż brakowało jakichkolwiek szerszych półek i
pomostów. Mieliśmy do dyspozycji tylko pojedyncze, wystające ze ściany kamienie. Każdy z
nich trzeba było przed wejściem wypróbować. Po drodze mijaliśmy nisze, do których
oczywiście również zaglądaliśmy. Oszczędzę czytelnikom opisu mumii i szkieletów, nie
chciałbym bowiem jako pisarz polegać na sensacji i dreszczyku grozy.
Wdrapawszy się na dostateczną wysokość, weszliśmy do jednego z najwyżej położonych
otworów świetlnych. Był on tak duży, że mogliśmy się w nim swobodnie wyprostować i
jeszcze pozostało nam nad głową sporo miejsca. Przypominał kształtem korytarz. Po
zrobieniu dziewięciu kroków dotarliśmy na zewnątrz. Znajdowaliśmy się na dużej wysokości
i mogliśmy ogarnąć wzrokiem większą część jeziora. Nie zapominając o ostrożności
natychmiast usiedliśmy. Stojąc stanowilibyśmy łatwy przedmiot obserwacji dla każdego
Komańcza czy Kiowy, który mógłby być w pobliżu. Owa ostrożność była jak najbardziej na
miejscu. Ujrzeliśmy nie jednego, a wielu Indian. Jechali jeden za drugim wzdłuż odległego o
dwieście kroków wybrzeża -powoli, ociężale i w zupełnej ciszy.
— To Siouxowie starego Kiktahana Szonki — powiedziałem. — Utahowie albo już tu są,
albo przyjadą za nimi.
— A więc zdążyliśmy na czas — powiedziała Serduszko. — Czy istnieje jakieś
niebezpieczeństwo?
— Dla nich owszem, ale nie dla nas — odparłem. Młody Orzeł milczał; Kakho-Oto
powiedziała natomiast:
— Teraz muszę już was opuścić. Czy mi zaufacie? Czy zaufacie, że nie zrobię niczego,
co mogłoby wam zaszkodzić?
— Wierzymy ci — odparłem w jej ojczystym języku. -Kiedy mamy się ciebie znowu
spodziewać?