Spadkobiercy Winneto..

odziedziczyć tylko po wielkonosej Indiance, która wyszła za mąż za wielkonosego
Ormianina. Był to nos tak wąski, jakby pozostała z niego tylko przegroda. Przy tym nosie
wścibskie, bezrzęsne oczy mężczyzny wydawały się nieproporcjonalnie małe. Twarz była
wąska. Głowa robiła w sumie wrażenie ptasiej, ale nie była to głowa śmiałego orła, lecz
raczej pieprzojada o monstrualnym dziobie.
Tenże więc mężczyzna podszedł do nas rozkołysanym krokiem i bez słowa
jakiegokolwiek pozdrowienia zaczął się nam po kolei przyglądać — chciałoby się rzec, jak
przedmiotom lub ludziom nie przedstawiającym żadnej wartości, którzy pozwolić powinni na
wszystko bez protestu. Potem zapytał:
— Kim jesteście?
Jego głos zabrzmiał ostro i przenikliwie. Ludzie o takim głosie zwykle są pozbawieni
uczuć i skrupułów. Rzecz jasna nie otrzymał żadnej odpowiedzi i dlatego zapytał ponownie:
— Kim jesteście? Muszę to wiedzieć!
Zarówno ja, jak i Serduszko dalecy byliśmy od tego, by z nim rozmawiać; tym bardziej
Młody Orzeł. Entersowie mieli powody, by trzymać się na uboczu, tak że w końcu głos zabrał
Pappermann:
— Musi pan to wiedzieć! Musi! Doprawdy? A cóż pana przymusza?
— Co mnie przymusza? — zapytał zdumiony przybysz.
— Nie ma tu mowy o żadnym przymusie. Ja chcę to wiedzieć!
— Ach, chce pan! To coś zupełnie innego! A więc niech pan dalej chce! Ciekaw jestem,
czy to panu w czymś pomoże.
— Pomoże tyle ile zechcę! Jeżeli ma pan nadal zamiar się wygłupiać, to mamy sposoby,
żeby na panu wymóc trochę powagi!
My wszyscy siedzieliśmy. Tylko Pappermann podniósł się na widok gościa. Podszedł do
niego, stanął w rozkroku i zapytał:
— Mówi pan: wymóc? Na nas wymóc? Pan na nas chciałby coś wymóc? Muszę się
przypatrzyć człowiekowi, który coś takiego twierdzi!
Chwycił go za ramiona, obrócił nieco w lewo, potem w prawo, wreszcie na około. Na
koniec potrząsnął nim tak silnie, że niemal usłyszeliśmy grzechot jego kości, i powiedział:
— Hm! Zastanawiające! Nie jestem przecież taki głupi! Ale z panem nie mogę się
połapać! Pan nie jest czystej krwi Indianinem? Raczej pół-Indianinem, prawda?
Zapytany miał właśnie zacząć krzyczeć, ale stary westman uprzedził wybuch potrząsając
nim ponownie. Powiedział przy tym ostrzegawczym tonem:
— Spokój! Żadnych grubiaństw i obelg! Nie pozwolę na to! Komuś, kto przychodzi do
obcych ludzi i nie mówiąc nawet "dzień dobry", próbuje ich zmusić do mówienia o sobie
brakuje po pierwsze ogłady, a po drugie rozumu. To jest nasze obozowisko. Zgodnie z
prawem prerii należy do nas aż do chwili, kiedy zdecydujemy się je opuścić. Byliśmy tu
przed wami. Jesteśmy więc u siebie w domu. A kto do niego wchodzi, ten powinien się z
nami najuprzejmiej przywitać i powiedzieć, kto zacz i czego chce. Jasne? A teraz proszę mi
powiedzieć, jak się pan nazywa! Ale już! Nie żartuję! Szybko potrafię nauczyć śpiewać
takiego ptaszka jak pan!
Ciągle jeszcze trzymał go za ramiona i to tak mocno, że przybysz wykrzywił twarz z bólu
i wystękał żałośnie:
— Niech mnie pan chociaż puści! Nazywam się Okih-czin-cza, a wśród bladych twarzy
noszę imię Antonius Paper.
— Antonius Paper vel Okih-czin-cza! Doskonale! Ale nie jest pan pełnej krwi
Indianinem?