Spadkobiercy Winneto..

Można ich uratować tylko z tej strony. Kiedy mam przefrunąć trzykrotnie wokół góry i
polecieć po klucz do grobów królewskich?
— Jeszcze dzisiaj — odparł Tatella-Sata.
— Wielkie dzięki! Zrobię więc to dokładnie w południe, kiedy słońce zawiśnie nad
naszymi głowami. Nie mogę jednak lecieć sam, bo mój orzeł ucieknie mi, kiedy będę szukał
klucza.
Mówiąc te słowa popatrzył wokół siebie, a dostrzegłszy w gronie wodzów Wakona
zwrócił się bezpośrednio do niego:
— Lecieć ze mną to zuchwałość, której nie mogę domagać się od nikogo, kto się na nią
sam nie zdobędzie. Aszta, twoja córka, prosiła mnie, bym ją wziął ze sobą. Czy jej na to
pozwolisz?
Wakon popatrzył na niego z wielką powagą i powiedział:
— Jesteś śmiały! Czy zdajesz sobie sprawę, czego ode mnie żądasz?
:
— Tak — odparł Młody Orzeł z równą powagą.
— Czy świadom jesteś konsekwencji takiego wspólnego, historycznego lotu?
— Owszem. Aszta zostałaby moją żoną!
— Czy znasz jej wartość? Czy znasz wielkość daru, jakiego dla siebie pragniesz?
Młody Orzeł ściągnął lekko brwi i odpowiedział:
— Czyż pragnąłbym tego daru nie doceniając jego wielkości? Czyż mniej od niej jestem
wart?
Przez szlachetne oblicze Wakona przemknął uśmiech. Potem donośnym głosem, tak aby
wszyscy słyszeli, obwieścił swoją decyzję:
— Jesteś pierwszym Winnetou i tym, który nauczy swój lud latać. Będziesz wielkim,
słynnym wodzem. Nie mam nic przeciwko temu, aby moje dziecko towarzyszyło ci w
podniebnej podróży!
Oświadczenie przyjęte zostało z aplauzem. Młody Orzeł pociągnął za druty swej
maszyny. Załopotały skrzydła i aparat wzniósł się na niewielką wysokość. Młody Orzeł
krzyknął z góry:
— Dziękuję ci, w moim i jej imieniu! Polecę zaraz po nią. Najpierw mam jednak jeszcze
coś do powiedzenia uwięzionym wodzom.
Wzniósł się jeszcze wyżej i przeleciawszy ku zdumieniu wszystkich trzykrotnie nad
placem, spłynął zataczając kręgi z powrotem na ziemię tuż nad ambonę, na której siedział
Kiktahan Szonka wraz ze swymi sprzymierzeńcami. Młody Orzeł miał teraz na piersi cztery
zwrócone mu przeze mnie amulety. Wodzowie natychmiast je spostrzegli i To-kei-czun
zawołał:
— Nasze amulety! Oddaj je! Ten, kto nam ich wzbrania jest złodziejem!
— Tak, to wasze amulety — odpowiedział Młody Orzeł. — Nie ukradliśmy ich, a tylko
wzięliśmy na przechowanie. Staniecie przed sądem, który orzeknie, w jaki sposób zostaną
wraz z wami unicestwione. Zabrał je wam Old Shatterhand. On też pozwolił mi je wam
zwrócić. Ponieważ jednak okazaliście się kłamcami, rabusiami i mordercami, zatrzymam je.
— Uff, uff! Uff! — krzyknęli w przestrachu wyciągając do niego ręce.
On jednak nie zwracając na to najmniejszej uwagi wzbił się w górę, i ponownie
trzykrotnie okrążywszy plac, poszybował w kierunku swojej wieży, by po chwili zniknąć za
Górą Amuletów.
Pojawił się znowu dokładnie w południe. Obok niego siedziała Aszta, jego narzeczona.
Tysiące ludzi na placu zadzierało głowy, wpatrując się w maszynę z pełnym nadziei