Spadkobiercy Winneto..

Niagarą z Atabaską i Algongką — wodzami...
— Z Atabaską? — podchwycił Młody Orzeł z radosnym niedowierzaniem.
— Tak.
— I Algongką?
— Z nim również. Byli razem.
Młody Orzeł aż skoczył do góry. Przepełniało go tak wielkie uniesienie, że zupełnie
zapomniał o niepisanym prawie, które zabrania Indianinowi okazywania zarówno bólu, jak i
radości.
— Byli więc razem! Razem! — wykrzyknął. — Aby się spotkać jeden z nich musiał
odbyć daleką, trudną podróż! Potem przybyli razem nad Niagarę, ten wielki, wstrząsający
obraz naszej przeszłości i teraźniejszości. A potem? Czy wie pani dokąd chcieli się potem
udać?
— Na Górę Winnetou.
— Czy to prawda? Czy jest pani zupełnie tego pewna, pani Burton?
— Absolutnie! — zapewniła go Serduszko, a ja przytaknąłem. Młody Orzeł złożył wtedy
ręce, podniósł wzrok jak do modlitwy i powiedział tonem prawdziwej i głębokiej radości:
— Na Górę Winnetou! Ocalona... ocalona!
— Co lub kto? — zapytała moja wścibska Klara, której tym razem nie chciałbym
nazywać nawet Klareczką.
Zwlekał chwilę z odpowiedzią — w końcu jednak siadając powoli z powrotem na ziemię
powiedział:
— Wielka myśl, idea, która miała się podnieść z głębin Niagary. To ona została ocalona.
— A więc już ją macie? Już ją odnaleźliście?
— Jej nie trzeba było znajdować! Była tam od tysięcy lat. Porwana została przez wielki
upadek, wciągnięta w wielki wir Niagary. Jednak nie roztrzaskała się i nie rozprysła jak my,
lecz właśnie w momencie, gdy wydawało się, że woda pochłonęła ją na zawsze, wypłynęła
spośród spienionych odmętów czysta i cudownie lśniąca. Wypłynęła, by przejęli ją i
zatrzymali potomkowie tych, którzy niegdyś nie uznali za warte zachodu otoczenie jej stałą
troską.
Indianin mówił w porywającym uniesieniu. Widać było i słychać, że całym swym
umysłem i sercem przylgnął do tej sprawy. Również wścibska Klara stała się dla mnie na
powrót Klareczką a nawet Serduszkiem, kiedy zachwycona krzyknęła:
— Wiem, o co ci chodzi! Znam tę wielką, zbawczą myśl!
— To zgoła niemożliwe — zaprzeczył Młody Orzeł.
— O nie! Znaliśmy tę myśl prawdopodobnie o wiele wcześniej niż ty! Nie chodzi
przecież o nic innego jak o prawo Dżinnistanu: każdy człowiek ma stać się aniołem drugiego
człowieka! Czy tak?
Przez jego twarz przemknął wyraz ogromnego lecz radosnego zdumienia.
— Tak, tak! — krzyknął. — Zrozumiała mnie pani! Jak to było możliwe, pani Burton?
— Dzięki temu właśnie, że jak wspomniałam, prawo to również nam jest znane —
odpowiedziała. — A także dlatego, teraz słuchaj mnie uważnie, że Dzinnistan i królowa
Marimeh nie są dla nas niczym obcym, choć, jak twierdzisz, wiedzieli o nich wyłącznie
czerwonoskórzy.
Młody Orzeł nie wiedział, co na to powiedzieć. Patrzył tylko na mnie pytająco.
— Ona się nie myli — potwierdziłem. — Znamy nawet prawdziwe imię królowej.
Nazywała się nie Marimeh, a Marah Durimeh. Te pięć sylab skrócono na przestrzeni wieków
do trzech.