Spadkobiercy Winneto..

Ktoś mocno zastukał w drzwi.
— Proszę wejść! — krzyknęła, sama sobie przerywając. Któż to był taki? Oczywiście,
Pappermann!
— Za przeproszeniem! — usprawiedliwiał się. — Tam na dole usłyszałem okrzyk
wojenny Siouxów Ogellahów i chciałem... pomyślałem... wydało mi się... i... i... mister
Shatterhand! Hallo, welcome, welcome!
Rozpoczął z werwą swoją przemowę, na mój jednak widok zająknął się kilkakrotnie, po
czym rozpoznawszy mnie rzucił się z radością w moim kierunku. Rozpostarł ramiona, jakby
chciał mnie uściskać i ucałować, następnie jednak uznał widocznie, że nie byłoby to na
miejscu i chwycił mnie tylko za ręce. Przyciągał raz po raz mocno do serca i do ust, wydając
z siebie wszelkie możliwe okrzyki najprawdziwszej i najserdeczniejszej radości i od czasu do
czasu oglądając mnie pełnymi łez oczyma; słowem zdawało się, że jego zachwyt nie ma
granic . Mówi się, że nie wypada człowieka porównywać ze zwierzęciem, to jednak
wyglądało naprawdę na demonstrację nieopisanej miłości wiernego psa, który widząc swego
pana skacze wokół niego skowycząc z zachwytu i sam już nie wie, co ma ze sobą zrobić.
Serduszko miała łzy wzruszenia w oczach i nawet ja musiałem się mocno wziąć w karby, by
zachować na zewnątrz spokój.
— Czyż to nie pan skowyczał, mister Shatterhand? — zapytał, kiedy minęło pierwsze
uniesienie.
— Tak, ja! — przyznałem.
— Wiedziałem! Wiedziałem! To mógł być tylko ktoś taki jak pan!
— Tak, tylko ktoś taki jak ja — uśmiechnąłem się. Na pewno nie moja żona, jak pan
słusznie powiedział koledze.
— Pańska żona? Do diabła! Zupełnie zapomniałem, jak się należy zachować! Jest
dobrym obyczajem prerii przywitać się najpierw z niewiastą, a potem dopiero z mężczyzną!
Za przeproszeniem! Już się poprawiam!
Spróbował ukłonić się z wielką elegancją i oddaniem. Odezwałem się do niego w naszym
ojczystym języku:
— Może pan rozmawiać z nią po niemiecku; jest Niemką.
— Niemką? W dodatku Niemką! W takim razie ucałuję pani dłoń. Albo lepiej od razu
obydwie!
Uczynił to z niedźwiedzim może wdziękiem, ale na pewno z najlepszymi intencjami.
Potem natychmiast zaczął mnie wypytywać o moje losy i chciał powiedzieć o swoich, ja nie
podjąłem jednak tematu, gdyż taka rozmowa wymaga odpowiedniej ilości wolnego czasu i
właściwego nastroju. Zaproponowałem, by zjadł z nami posiłek i poprosiłem, by powiadomił
kucharkę, że chcemy jeść w ogrodzie i to dopiero za godzinę. Tymczasem pójdę z żoną na
spacer zobaczyć miasto, w którym towarzysz moich dawnych lat jest właścicielem takiego
pięknego hotelu.
— Nie jest, a był — poprawił mnie. — Opowiem o tym panu.
— Może jednak nie teraz, a nieco później! Dołączam do tego prośbę, by mówił pan jak
najmniej o naszych wspólnych wspomnieniach. Nikt tutaj nie powinien dowiedzieć się ani jak
się nazywam, ani też że jestem Niemcem.
— Jaka szkoda! — przerwał mi. — Już miałem wszystko o panu opowiedzieć...
— To absolutnie niedopuszczalne! — wpadłem mu w słowo. — Natychmiast bym
wyjechał i nigdy więcej z panem nie zobaczył. Może pan co najwyżej powiedzieć, że jestem
również starym westmanem...
— I to sławnym, bardzo sławnym!