Spadkobiercy Winneto..

Kiedy obudziliśmy się, Inczu-inta przywitał nas wiadomością, że Entersowie dłuższy już
czas czekają na widzenie z nami. Zaprosiliśmy ich do środka i przywitaliśmy przyjaźnie.
Zdawali się być bardzo zakłopotani. Nie wiedzieli, jak zacząć rozmowę. Ułatwiłem im to
zadając pytanie:
— Chcecie nam pewnie powiedzieć, że dziś wieczorem mamy umrzeć?
Bracia drgnęli przerażeni, ja zaś mówiłem dalej:
— Czarownicy uciekli i mają zamiar przejść przez jaskinię z czterotysięcznym wojskiem,
aby zaatakować nas dzisiaj wieczorem. Od drugiej strony uderzyć na nas mają robotnicy pod
przywództwem Darky'ego. Czerwonoskórzy dadzą im sygnał do ataku wystrzałem — z
chwilą gdy sami dotrą do wodospadu. Ten wystrzał ma być również dla was znakiem do tego,
aby zamordować mnie i moją żonę. Robotnicy mają uporać się z wodzami i resztą naszych
zwolenników.
Entersowie patrzyli w osłupieniu. Żaden z nich nie mógł wydusić z siebie ani słowa.
— No i co? — zapytała Serduszko. — Jak się wam to podoba? Czy wszystko się zgadza,
czy też chcecie temu zaprzeczyć?
Zebulon odpowiedział:
— Zaprzeczyć? Ani trochę! Przyjechaliśmy tu właśnie po to, aby was ostrzec! Nie
odzywamy się, bo tak nas zdumiewa, że już o wszystkim wiecie! O wszystkim! To jakaś
niesamowita tajemnica!
— Tajemnica? Pshaw! — powiedziałem. — Od samego początku wiedzieliśmy we
właściwym czasie o wszystkim co się dzieje. O wiele zresztą lepiej niż wy. Nareszcie to do
was dotarło! Wiemy więc również i o tym planie. Wiemy nawet, że wczoraj w kantynie,
kiedy Tusahga Saricz i To-kei-czun wyszli z izby, postanowiliście przyjechać i powiedzieć
nam o wszystkim.
— Jak to możliwe? Nie siedział pan przecież pod stołem!
— O nie! To byłoby zbyt uciążliwe! Ludzie udający naszych nieprzyjaciół sami nam o
wszystkim opowiadają. Cieszcie się, że jesteście względem nas uczciwi. W przeciwnym razie
to was dosięgłyby dzisiaj wieczorem nasze kule.
— Jeśli o to chodzi, to nie przeszkadzałaby nam specjalnie świadomość, że jutro nie
będzie nas już wśród żywych! My nie wiemy co to szczęście. Odziedziczyliśmy po ojcu
przekleństwo.
— Nie przekleństwo, a błogosławieństwo! — zaprzeczyłem.
— Co ma pan na myśli? — zapytał Zebulon.
— Błogosławieństwo polegające na zadośćuczynieniu postępkom ojca i tym samym
uwolnieniu go od nich.
— Pan w to wierzy, mister Shatterhand?
— Tak.
— Naprawdę? Niech pan będzie ze mną szczery!
— Absolutnie!
— Bogu niech będą dzięki! A więc nasze życie ma jakiś sens! W takim razie warto je
dźwigać. Wie pan więc już, że mamy za zadanie znaleźć się dziś wieczorem w waszej
bezpośredniej bliskości?
— Tak.
— Czy pozwoli pan na to?
— Chętnie.
— Ufa nam pan?
— Jesteśmy pewni waszej uczciwości.