Spadkobiercy Winneto..

Na Górze Winnetou. Tatella-Sata
Było to już około tygodnia później. Spędziwszy noc nad dolnym biegiem Klekih Toli,
jechaliśmy od wczesnego ranka dalej wzdłuż brzegu rzeki. Klekih Toli oznacza w języku
Apaczów tyle co "biała rzeka". Spływa ona z Góry Winnetou w licznych kaskadach i
zawdzięcza swą nazwę białemu, spienionemu nurtowi. Ma głębokie koryto o wysokich,
stromych brzegach porośniętych w górnych partiach lasem, a bliżej wody zaroślami. Na
zboczach potężnego masywu Góry Winnetou Biała Rzeka tworzy kilka wodospadów, które
nadają całemu otoczeniu szczególny charakter.
Było nas czworo: Serduszko, Młody Orzeł, Pappermann i ja. Entersów nad Ciemną Wodą
nie spotkaliśmy; nie mieliśmy zresztą powodów dążyć do takiego spotkania. Wiedzieliśmy i
tak, że prędzej czy później znowu się na nich natkniemy. Kakho-Oto zjawiła się nazajutrz po
naradach w Domu Śmierci, by nas powiadomić, że w obozie czerwonoskórych nie zaszło nic
szczególnego. Nie pytała, czego dowiedzieliśmy się. Dlatego nie chcąc, by popadła w konflikt
ze swymi plemiennymi zobowiązaniami pominęliśmy całą sprawę milczeniem, w
szczególności zaś fakt, że mam w swym posiadaniu wodzowskie amulety. Im mniej osób o
tym wiedziało, tym lepiej było dla nas. Wieść o naszym rychłym wyjeździe najwyraźniej
sprawiła jej przykrość. Chętnie by nam towarzyszyła, rozumiała jednak, że byłaby większym
obciążeniem niż pomocą i że więcej mogła dla nas zrobić pozostając wśród Kiowów.
Uzgodniliśmy, że spotkamy się na Górze Winnetou.
Góra była już bardzo blisko, choć dla nas, jadących głębokim korytem rzeki, pozostawała
ciągle niewidoczna. Od Ciemnej Wody prowadziła na Górę Winnetou również inna,
wygodniejsza droga, z której jednak zrezygnowaliśmy, spodziewając się, że w obecnym
momencie będzie znacznie bardziej uczęszczana. Chcieliśmy uniknąć niepotrzebnych spotkań
i, o ile to możliwe, dotrzeć do celu zupełnie dla innych niespodziewanie. Dlatego
zmierzaliśmy ku Górze od mniej przystępnej strony. Aby jednak nie rozminąć się z celem,
musieliśmy w końcu wjechać w koryto Klekih Toli, które okazało się dość uczęszczanym w
obecnym czasie szlakiem. Dowodziły tego liczne ślady stóp i kopyt końskich. Wkrótce
zobaczyliśmy i ludzi — czterech Indian przykucniętych między zaroślami, w miejscu,
którego nie dało się ominąć. Ich konie pasły się nad wodą. Nie nosili żadnych malowideł, a z
uzbrojenia mieli ze sobą tylko włócznie. Mimo to od razu zorientowałem się, że to Komańcze
Pohonim. Na nasz widok stanęli przyglądając się nam badawczo. Był to posterunek
wystawiony w celu kontroli przyjezdnych. Młody Orzeł przejechał nie zatrzymany
pozdrawiając ich w milczeniu. Nam jednak zagrodzili drogę.
— Dokąd jadą moi biali bracia? — zapytał najstarszy z wartowników.
— Na Górę Winnetou — odparłem.
— W jakim celu?
— Chcemy się spotkać z Old Surehandem.
— Nie ma go tam dzisiaj.
— I z Apanaczką, wodzem Komanczów Pohonim.
— Jego również nie ma. Wyjechali obydwaj.
— A więc zaczekam, aż wrócą.