Spadkobiercy Winneto..

“Clifton“, gdzie nikt nie zauważył mojej nocnej nieobecności. Wyglądało na to, że po prostu
wracam z porannego spaceru.
Od kiedy zostawiłem ją samą, Serduszko nie opuszczała pokoju i do tej pory nie jadła
jeszcze śniadania. Zeszliśmy więc na dół i usiedliśmy przy naszym stole. Wodzów już nie
było, ich miejsca zajęli inni goście. Powtórzyłem Serduszku słowo po słowie rozmowę z
Entersami i przyjąłem należne mi jako głowie stadła wyrazy uznania. Jak już o tym
wspomniałem, okno, przy którym siedzieliśmy, wychodziło na rzekę, a z nią i na most, co
pozwalało obserwować przechodzące nim osoby. Ledwie skończyłem moje sprawozdanie na
moście ukazali się bracia. Również kelner ich zauważył i powiedział wskazując na nich:
— Oto i sąsiedzi państwa! Wyszli dzisiaj bardzo wcześnie. Dostali jakiś list. Normalnie
nigdy się w ciągu dnia nie pokazują, a dzisiaj już są z powrotem. Zainteresuję się, w czym
rzecz!
Nic nie było nam bardziej na rękę niż ta ciekawość. Kelner wyszedł i już po kilku
minutach przyniósł nam nowe wieści.
— Wyjeżdżają! Najpierw do Buffalo, a stamtąd najbliższym pociągiem do Chicago. Tak
jak ci dwaj czerwoni dżentelmeni, którzy dziś rano również pojechali do Chicago. O jak mi
ich szkoda! Płacili samymi nugetami!
Wkrótce zobaczyliśmy, jak bracia Enters, opuściwszy hotel, znowu przechodzą przez
most. Cały ich bagaż składał się z dwóch skórzanych toreb. Nie widziałem potrzeby
dowiadywania się teraz, na czym spędzali całe dnie; przynajmniej na razie byliśmy kwita.
— Czy my również wkrótce wyjeżdżamy? — spytała żona.
— Tak, jutro rano!
— Dokąd?
— Hm, gdybym był sam, pojechałbym prosto do Trinidad.
— Uważasz, że to dla mnie za daleko?
— To nie w kij dmuchał, Serduszko!
— Ale nie dla mnie! Jeśli coś postanowione, to naprawdę! Zaczekaj, popatrzymy jak to
wygląda.
Przyniosła z biura rozkłady jazdy. Przejrzeliśmy je obliczając czas. Nie mogliśmy się dać
zobaczyć ani w Chicago, ani w Leavenworth. Nie było to takie trudne, tym bardziej, że pociąg
nie przejeżdżał nawet przez Leavenworth, a przez pobliskie Kansas City. Wprawdzie stamtąd
do Trinidad był jeszcze spory kawał drogi, ale zważywszy na duży komfort jazdy w
oferujących wszelkie możliwe wygody amerykańskich kolejach, można się było pokusić o
zaniechanie przerw w podróży.
— To się da zrobić! — powiedziała Serduszko. — Będziemy jechać bez przerwy! Sama
pójdę po bilety!
Kiedy Serduszko uderza w taki zdecydowany ton, znaczy, że wie, czego chce.
Następnego ranka siedzieliśmy już więc w zarezerwowanym telegraficznie przedziale
pulmanowskiego wagonu, pędząc naprzeciw oczekujących nas i — jak mieliśmy nadzieję —
nie zagrażających naszemu bezpieczeństwu wydarzeń.