Spadkobiercy Winneto..

Drugi testament
Opuściwszy okolice Diabelskiej Ambony udaliśmy się w kierunku Mugworthills. Jak pisałem
w III tomie Winnetou, Mugworthills jest tym samym pasmem górskim, który Winnetou wraz
ze swym ojcem nazwali Nugget Tsil. Tam też zmierzali Entersowie. Droga, którą jechali była
mi znana, jako że słyszałem jej opis z ust Tusahgi Saricza. Znałem jednak również krótszą
drogę i tę drogę wybraliśmy. A ponieważ znacznie lepiej od nich jeździliśmy konno,
wyprzedziliśmy ich, choć spod Diabelskiej Ambony wyruszyli znacznie wcześniej niż my.
Nie wchodził w ogóle w grę, jak początkowo niektórzy sądzili, żaden wyczerpujący pościg;
mogliśmy zaczekać na braci w dowolnym miejscu na trasie. Najdogodniejsze warunki do
takiego spotkania tworzył Canadian, a konkretnie miejsce, w którym wówczas — po śmierci
Winnetou — natknąłem się na Gatesa, Claya i Summera. Była tu woda do picia, pokarm dla
koni i rozległy teren pokryty gęstymi zaroślami, w których można się było ukrywać przed
wzrokiem każdej przejeżdżającej tędy osoby aż do wybranego przez siebie momentu.
Pośrodku gęstwiny znajdował się mały prześwit wypalony niegdyś przez obozowy ogień.
Roślinność w tym miejscu nie zdołała się odnowić i tutaj też stanąć miał teraz nasz namiot.
Podczas gdy my rozbijaliśmy namiot, żona przygotowywała południowy posiłek.
Mieliśmy jeszcze sporo niedźwiedziego mięsa, a po drodze ustrzeliliśmy ponadto dzikiego
indyka i kilka piesków preriowych. Nie musieliśmy więc dopiero teraz rozglądać się za
pożywieniem. Po posiłku odpoczywaliśmy, choć prawdę mówiąc żadne z nas nie odczuwało
wielkiego zmęczenia. Znajdowaliśmy się już jednak na terytorium Komanczów i Kiowów,
należało więc uczynić wszystko, by nie zdradzić swojej obecności.
Zbliżał się już wieczór, kiedy od strony, z której spodziewaliśmy się Entersów ukazało się
dwóch jeźdźców. Jechali powoli na wyraźnie zmęczonych koniach. Kiedy wjeżdżać już mieli
między zarośla rozpoznaliśmy braci. Uzbrojeni byli na dawniejszą modłę, kiedy Zachód nie
należał do miejsc bezpiecznych — w noże, rewolwery i strzelby. Nadjeżdżając z innego
kierunku nie widzieli naszych śladów. Zsiedli z koni i podprowadzili je do wody, a sami
zaczęli zbierać suche gałęzie na ognisko. Rozpalili je na zewnątrz zarośli, tak że po zmroku
byłoby z daleka widoczne. Nasze ognisko dawno już wygasło. Ponieważ ich ogień zdradzić
mógł i nas, podniosłem się z ziemi, by się im pokazać i ostrzec przed lekkomyślnością.
Pappermann zapytał mnie:
— Czy mogę się przyłączyć? Mam ochotę zobaczyć ich miny, kiedy pana rozpoznają!
— Chodźmy więc!
Kiedy się do nich zbliżyliśmy, ja zostałem w krzakach, a na otwartą przestrzeń wyszedł
sam Pappermann. Podszedł do nich z tyłu i zawołał:
— Dobry wieczór, panowie! Jeśli wolno spytać: czy wolicie od razu być oskalpowani,
czy też byłoby bardziej po waszej myśli umrzeć przy palu męczarni dopiero jutro albo
pojutrze?
Zerwali się na równe nogi.
— Oskalpowani? Przez kogo? Dlaczego? — zapytał Zebulon.
— A z jakiego powodu mielibyśmy umrzeć przy palu męczarni? — dodał Hariman.
— Komańcze i Kiowowie utrzymują ciągle, że ta okolica należy do nich — odparł stary