Spadkobiercy Winneto..

— Jeśli mnie pamięć nie myli, stoją do dzisiaj — wtrącił się Pappermann. — Nazywają
się chyba Aleuty.
— Zgadza się — przytaknęła Serduszko. — Jest pan doskonały z geografii.
— O, tego bym nie powiedział — zaśmiał się Pappermann
— ale kiedy chodziłem w Niemczech do szkoły, wiedzieliśmy więcej o Aleutach i
Cieśninie Beringa niż o własnych miastach i ulicach!
— Od czasu ostatnich odwiedzin minęło wiele, wiele pokoleń — mówił dalej Młody
Orzeł. — Połączenie zostało zerwane.
— Czy nie udałoby się go odnowić? — spytała moja żona. Zapytany uśmiechnął się
smutnie.
— My ze swej strony nie zrobiliśmy nic — odpowiedział.
— Jak to w zwyczaju Indian! Chcieliśmy żyć w szczęściu i błogosławieństwie, ale bez
trudu i wysiłku. Uważaliśmy, że mamy do tego prawo. Szczęście, o które trzeba byłoby
walczyć wydawało nam się kosztowne. Sądziliśmy, że odnajdziemy je mniejszym kosztem.
Nie przypuszczaliśmy, że oto bada nas wielki, wszechwiedzący Manitou i że on sam nie
dopuścił do nas posłańców, aby nami wstrząsnąć i pobudzić do działania. Nasi przodkowie
pozostali jednak w bezruchu. Nie okazali wdzięczności za prawo przyniesione z Dżinnistanu.
Nie dali nic ani Manitou, ani królowej Marimeh, by zachować swój raj, swoje
błogosławieństwo i szczęście. I to był wielki, niewybaczalny grzech naszych przodków,
którego skutki dźwigamy po dzień dzisiejszy!
W tym momencie Zebulon westchnął cicho:
— Przodkowie... przodkowie... ojcowie!
— Cicho, nie przeszkadzaj! — upomniał go brat. Młody Orzeł mówił dalej:
— Prawu Dżinnistanu zabrakło w Ameryce dokonującej się z pokolenia na pokolenie
odnowy za pośrednictwem posłańców z jego ojczyzny. Słabło coraz bardziej i traciło moc
oddziaływania. Aniołowie stali się na powrót ludźmi. Niebo opuściło ziemię. Raj prysł.
Umarła miłość. Wróciły rządy nienawiści, zazdrości, egoizmu i pychy. Jedno wielkie
królestwo, rządzone przez jedno wielkie prawo poczęło się chwiać w posadach. Jedna wielka
rasa, która podniosła się i wzrastała trzymając się tego jednego wielkiego prawa, straciła swój
filar i podparcie. Zaczęła się rozpadać, z wolna — na przestrzeni setek lat — ale
systematycznie. Władcy stawali się despotami, patriarchowie tyranami. Podczas gdy
wcześniej jedynym prawem było prawo miłości, teraz jedynym prawem było prawo
przemocy. Tam, gdzie przedtem było błogosławieństwo, tam pojawiło się przekleństwo, tam
gdzie przedtem było dążenie do jedności, tam pojawiły się rozbieżne drogi. Jedyną nadzieją
ratunku zdawała się być siła, bezwzględna dyscyplina. Nadszedł więc czas ciemiężców,
gnębicieli, okrutników. Rządzili żelazną ręką, ale tylko przez kilkaset lat. Każdy nacisk,
również ucisk tyrana wywołuje reakcję, wzrost temperatury, wewnętrzny żar, który dąży do
wydobycia się na zewnątrz, do uwolnienia. Ten napór, siłą tylko powstrzymywanych fal
przerwał w końcu tamy. Ogromny ciężar minionych tysiącleci wyzwolił się w postaci energii.
Dla lepszego wyjaśnienia posłużę się tu geograficznym porównaniem. Najwyżej położone
jezioro naciskało na jezioro Michigan, to z kolei na jezioro Huron, a ono na jezioro Erie. Ten
potworny ciężar przełamać musiał nawet skalne zapory. I pękły one rzeczywiście! Powstały
wodospady Niagary. Najpierw szaleńczy nurt, potem upadek, który rozbija i będzie rozbijał
czerwoną rasę na pojedyncze atomy, dopóki z głębin tego upadku nie podniesie się wielka,
zbawienna myśl mająca w sobie moc zebrać pył wodny, krople i odpryski z powrotem w
przyszłym Ontario jedności. Ten obraz jest wam pewnie obcy i niewiele mówi...
— Nie jest nam wcale obcy — przerwała mu spiesznie Serduszko. — Sam w nas powstał
i często o nim rozmawialiśmy, zarówno w domu, jak i tutaj. Ostatnio właśnie nad samą