Spadkobiercy Winneto..

przyjaźni i miłości bliźniego. Niczego tak sobie nie życzy, jak udać się na Górę Winnetou i
jeszcze raz spotkać się z tobą. Ty jej nie rozpoznasz. Bardzo się zestarzała i zbrzydła. Ma
nadzieję, że kiedy ją spotkasz nie będziesz wiedział, z kim masz do czynienia. Ona przysłała
Kiowę, by nas ostrzegł i poprowadził. Możemy na nim całkowicie polegać. Będzie
postępował tak, jakby nie należał do swego plemienia i spełni każde życzenie, które nie
będzie sprzeczne z jego miłością do ojczyzny i całej czerwonej rasy. Czy cię to cieszy?
— Nawet bardzo! A twoja radość sięgnie zenitu, kiedy bliżej poznasz tego wiernego
Indianina. Teraz chodźmy już lepiej spać. Jutro czeka nas pewnie bogaty w wydarzenia dzień,
który będzie wymagał wiele energii.
Serduszko nie sprzeciwiła się. Wycofała się szybko do swego namiotu, a my również
ułożyliśmy się do snu. W innych okolicznościach wartowalibyśmy na zmianę, wiedząc
jednak, że nic nam ze strony Kiowy nie grozi, uznałem to za zbyteczne. Pappermann był
jednak innego zdania. Ułożył się blisko Kiowy, aby go obserwować. Nie miałem powodu, by
mu w tym przeszkadzać.
Nazajutrz obudziłem się nie sam, ale tak jak swego czasu z pomocą Pappermanna. Był
czerwony z podniecenia.
— Przepraszam, że przeszkadzam mister Burton — powiedział. — Stało się coś
strasznego!
— Co takiego? — krzyknąłem, zrywając się na równe nogi.
— Coś strasznego! Coś potwornego!
— Ale co? Niech pan mówi!
— Nie tak szybko! Muszę pana na to najpierw przygotować.
— Nie trzeba! Niech pan mówi!
— Trzeba, trzeba! I to jak! Jeśli tego nie zrobię, padnie pan z przerażenia na ziemię jak
kłoda i nikt pana już nie podniesie!
— Z przerażenia?
— Tak, z przerażenia!
— I tylko ja? Pan nie?
— Nie, ja nie. Choć i ja się przeraziłem. Przeraziłem się tak, jakby chodziło o moją
własną żonę, a nie o pańską!
— A więc chodzi o moją żonę?
— Tak! Oczywiście! O pana żonę!
— Dzięki Bogu!
Odetchnąłem głęboko. Stary, dzielny myśliwy rzeczywiście zachowywał się tak, jakby
wydarzyło się coś nieodwracalnego i strasznego, coś, co być może pokrzyżowało wszystkie
nasze zamiary. Dlatego mnie, normalnie tak spokojnemu, napędził trochę strachu. Teraz
jednak, kiedy wspomniał o Serduszku, natychmiast się uspokoiłem.
— Dzięki Bogu? — zapytał. — Nie ma pan Bogu za co dziękować!
— Czy stało się coś złego?
— Zależy, jak na to spojrzeć! Może nie jej, a raczej panu! Będzie pan rwał włosy z
głowy!
— Nie sądzę.
— Oho! Wprawdzie nie miałem żony, ale mogę sobie wyobrazić, jak się człowiek czuje
w takiej sytuacji. Zabiłbym faceta!
— Jakiego faceta?
— Ciągle jeszcze niczego się pan nie domyśla?