Spadkobiercy Winneto..

— Czy masz te listy przy sobie?
— Tak.
— Proszę, daj mi je przeczytać!
— Chętnie!
Znowu trzeba było otwierać kufer, ale zrobiłem to bez ociągania. Serduszko przyszła mi
pomóc. Bywają momenty, kiedy jest w kpiarskim nastroju i wtedy lepiej się przed nią mieć na
baczności. To był właśnie jeden z tych momentów. Otworzyła nie mój, a własny kufer i
wyjąwszy z niego cztery pokwitowane rachunki hotelowe z Lipska, Bremenhaven, Nowego
Jorku i Albany, podała je Komanczowi mówiąc:
— Proszę bardzo! Od obu ojców i obu synów! Indianin uczynił gest szacunku i wziął
papiery. Zaczął je
dokładnie oglądać i robił to z miną coraz większego znawcy. Odwrócił się do swoich
ludzi, uniósł kolejno do góry każdy z papierów i potwierdził:
— Zgadza się! Mówi prawdę! To jest list od Old Surehanda, a to od Young Surehanda.
To od Apanaczki, a to od Young Apanaczki. Wszystkie listy mówią, że te blade twarze są
naszymi przyjaciółmi i że mają przyjechać na Górę Winnetou!
Pozostali Indianie zdawali się być jednak nieźle zorientowani co do jego możliwości,
gdyż jeden z nich zapytał:
— Czyżbyś coś przeczytał?
— Nie — odparł. — Ale widzę! Howgh!
Podał "listy" pytającemu. Ten dokonał równie szczegółowych oględzin i zawołał
wręczając je następnemu:
— Ja też widzę! Howgh!
I tak rachunki powędrowały z ręki do ręki, a każdy z Indian oświadczył stanowczo: "Ja
też widzę! Howgh!". W końcu dowódca przyniósł nam papiery z powrotem i oznajmił nam
swoją decyzję:
— Moi biali bracia i ich squaw mogą spokojnie jechać dalej! Wojownicy Komanczów
Pohonim winni najpierw słuchać swych wodzów, a nie komitetu!
Zamknęliśmy rachunki w kufrze, po czym Serduszko podając niewprawnemu w czytaniu
dowódcy rękę na pożegnanie powiedziała:
— Mój czerwony brat jest nie tylko mądry i rozsądny, lecz również biegły w
odczytywaniu naszych totemów i wampumów. I ma bardzo dobre serce. Dziękuję mu
serdecznie i będę go zawsze z przyjemnością wspominać.
To przerosło wszelkie jego oczekiwania. Najpierw osłupiał zupełnie. Potem z
błyszczącymi oczyma chwycił Serduszko za rękę, jakby nigdy już nie chciał jej wypuścić i
wymamrotał:
— Moja biała siostra wypowiada promienne słowa, tak jak słońce wysyła promienny
blask. Dziękuję jej za to! I mam nadzieję, że się z nią znowu zobaczę!
Podaliśmy mu wszyscy ręce i udaliśmy się w dalszą drogę.
Żona oczekiwała, że Młody Orzeł, którego straciliśmy z oczu przy posterunku, będzie
gdzieś na nas czekał w pobliżu. Ja byłem innego zdania. Młody Orzeł oddzielił się od nas po
to, by nie przeszkodzić w mającej się rozegrać za chwilę interesującej scenie. Chciał stworzyć
sposobność ku temu, by ci, którzy w gruncie rzeczy byli naszymi wrogami, zostali
skompromitowani. Jego obecność uniemożliwiłaby taki przebieg wypadków. Uznałem więc,
że zobaczymy go ponownie u celu podróży.
Mijaliśmy jeszcze następne posterunki, ale nikt nie próbował nas zatrzymać. Wartownicy
rozstępowali się. Ich nieprzyjazne spojrzenia mówiły nam aż nadto wyraźnie, że nie słyszeli o