Spadkobiercy Winneto..

— Pańscy śmiertelni wrogowie. Czterej sprzymierzeni wodzowie.
— Doprawdy? Czy przyjechali sami?
— Z trzydziestoma najwyżej wojownikami.
— Bez młodszych wodzów?
— Bez.
— Co za nieostrożność z ich strony! Bardzo łatwo z tego wywnioskować, co zamierzają!
Młodsi wodzowie normalnie towarzyszą starym, a jeśli nie, sprawa staje się podejrzana. W
tym przypadku są oczywiście z czterema tysiącami wojowników, których posłano do Doliny
Jaskini.
- Tak! Ale nie to jest najważniejsze! Przede wszystkim starzy chcą pana wyzwać rano na
pojedynek! - O, to wielce interesujące! Tu natychmiast wtrąciła się Serduszko:
— To nie tylko nie jest interesujące, ale oburzające i w najwyższym stopniu
niebezpieczne! Kim jest człowiek który chce zabić mojego męża?
— To nie człowiek, a czterech ludzi — odparł zapytany
— Co! Czy dobrze słyszę? Czterech ludzi?
— Tak. Kiktahan Szonka, Tusahga Saricz, Tangua i To-kei-czun.
— Czy mają zamiar bić, dźgać i kroić mojego biednego męża jednocześnie?
— Tylko strzelać, droga pani.
— Ach, tak! Tylko strzelać! Rzeczywiście drobnostka! Wszyscy czterej jednocześnie?
— Nie. Jeden po drugim.
— Wypraszam sobie! Patrzcie co za takt — jeden po drugim! Jak do dzikiej kaczki albo
rzutków! Jeśli nie trafi jeden, trafi drugi! Dziękuję! Z takiej zabawy nie wychodzi się żywym!
— O to im właśnie chodzi! Chcą koniecznie pozbyć się Old Shatterhanda. Zaspokoić swą
żądzę zemsty. Ponadto uratowany zostanie kamienny Winnetou. Wszyscy są zdania, że Old
Shatterhand jest jedynym poważnym przeciwnikiem budowy. Jeśli on zginie, przy pomocy
czterech tysięcy wojowników wszystko da się przeprowadzić.
— Ale on nie zginie! -przerwała mu ze złością Serduszko. Najpierw wystrzelam jednego
za drugim te cztery tysiące wojowników, a potem...
Zatrzymała się i uświadomiwszy sobie sens własnych słów wybuchnęła wesołym
śmiechem. I ja roześmiałem się głośno. To rozładowało jej wzburzenie, tak że mogliśmy dalej
spokojnie rozmawiać.
Czterej nieprzejednani wodzowie rzeczywiście postanowili wyzwać mnie do prawdziwej
indiańskiej walki na śmierć i życie. Należało oczekiwać, że będą starali się podyktować takie
warunki, bym nie zdołał ujść z niej z życiem. W obecnej jednak chwili wypadało tylko czekać
na dalszy rozwój wypadków. Aż do zaznajomienia się Warunkami pojedynku nie można było
ani nic zrobić, ani postanowić. Wyzwanie przekazać miał mi Pida, syn Tanguy Jak wiadomo,
darzył on mnie sympatią, co pozwalało mieć nadzieję, że pomoże mi ujść niebezpieczeństwu.
Kiedy powiedziałem o tym Serduszku, całkiem się już uspokoiła i zdobyła nawet na
następującą uwagę:
— Ta sprawa jest bardziej zabawna niż niebezpieczna. Czterech łotrów potężnie się
skompromituje. Wystarczy, że zachowasz się jak mężczyzna.
— Hm! Co masz na myśli? — spytałem zaciekawiony.
— To bardzo proste: jesteś przecież przeciwnikiem pojedynków.
— Nawet zdecydowanym!
— No właśnie! Kiedy cię wyzwą na pojedynek, powiesz: Nic z tego, jestem
przeciwnikiem pojedynków! Będą musieli odejść ze wstydem!