Spadkobiercy Winneto..

— Może grizzli?
— Nie. Nie jest tak źle. To zwykły, zupełnie niegroźny czarny niedźwiedź, kulejący na
lewą, tylną łapę. Zdaje się, że był kiedyś raniony i od tamtej pory musiał zrezygnować z
wszelkiej agresywności. Przypuszczam, że jest przekonanym wegetarianinem i nie robi
absolutnie nic w tym kierunku, byś go uznała za ludożercę. Jest tu gdzieś na wyspie.
— Tu na górze? — podniosła wzrok i natychmiast zawołała:
— Masz rację! Widzę go! Patrzy w dół! O tam, o tam! Pokazywała ręką w górę. Młody
Orzeł złożył się już do strzału.
— Nie strzelaj, nie strzelaj — poprosiła. — Ma taką miłą, misiowatą minę!
Powiedziała to jednak za późno. Huknął strzał. Młody Orzeł mierzył w oko. Kula
przeszyła mózg zwierzęcia. Niedźwiedź leżał blisko krawędzi, a na nasz widok chciał się
podnieść. Teraz opadł znowu na ziemię, przekoziołkował do przodu i zsunął się martwy ze
wzgórza do naszych stóp.
— Jaka szkoda, jaka szkoda! — zawołała Serduszko. — Mógł jeszcze żyć!
— I męczyć się dalej? — spytałem oglądając zwierzę. — Zobacz. Nie był raniony. Miał
złamaną tylną łapę. A ponieważ nie chciano go przyjąć do żadnej kliniki musiał ją ciągać za
sobą aż do momentu, kiedy trafiła go nasza litościwa kula.
— Złamanej łapy nie będę jadła! — zaprotestowała energicznie Serduszko.
— Ani ja! — przytaknąłem. — Najpierw należy ją nastawić i włożyć w gips. Dopiero
potem piec ze słoniną!
— Jesteś okropny! — skarciła mnie na pół żartobliwie. — Co będzie teraz z
niedźwiedziem? Ja go nie zaniosę do obozu!
— A więc powierzymy to zadanie naszemu Makszowi. Ten niedźwiedź liczy sobie już ze
cztery lata i waży parę cetnarów, ale od czego mamy muły? Musimy stąd zabrać wszystko. Ze
względu na Indian. Teraz zedrzemy z niego skórę.
Poszło nam bardzo szybko. Miody Orzeł pomagał nam i okazał się w tej pracy wprawny i
czysty. Zawinąwszy zwierzę z powrotem w jego własną skórę podjęliśmy na nowo nasze
badania. Także na szczyt tej góry prowadziły stopnie, którymi jednak nie dało się prawie iść z
powodu pokrywających je kłączy. Po obu stronach każdego ze stopni stała duża tablica
kamienna pokryta dość dobrze zachowanymi wizerunkami wyspy. Tablice te z pewnością
musiały pojawić się w czasie, kiedy z kotła zniknęła już woda. Na pierwszej z tablic widoczna
była postać mężczyzny zamierzającego wejść na szczyt wzniesienia. Druga przedstawiała
przerażającego potwora pożerającego śmiałka, zanim ten zdołał dotrzeć do celu. A więc
ostrzeżenie przed wejściem na górę! Z jakiego powodu? Musiało chodzić o utrzymanie
czegoś w tajemnicy. Wspięliśmy się na szczyt.
Tu ukazał się naszym oczom całkowicie zakryty krzewami mały, niski budyneczek,
przypominający kształtem budkę strażniczą, ale o ścianach i dachu z kamiennych płyt. Tuż
obok znajdowało się legowisko niedźwiedzia. Wewnątrz byłoby mu jeszcze wygodniej, ale
nie mógł się dostać do środka, gdyż drzwi były zamknięte. Poruszały się one na kamiennych
zawiasach, w które wyposażone były płyty ścian. Otworzyliśmy drzwi. Domek był pusty.
Wewnątrz mogły usiąść najwyżej cztery osoby. Dla kogo było przeznaczone to schronienie?
Czy dla słuchających? Na drugiej wyspie nie było ani domku, ani kryjących wszystko zarośli.
Można ją było stąd doskonale obserwować, samemu pozostając całkowicie niewidocznym.
I tutaj nie poczyniliśmy żadnych innych odkryć, a to z tego prostego powodu, że niczego
więcej tu nie było. Jeśli szedłem tropem jakiejś tajemnicy, to na pewno nie polegała ona na
niezwykłych komplikacjach i wyrafinowaniu, lecz na zastosowaniu prostego prawa przyrody.
Choć moje napięcie sięgało zenitu, ciągle milczałem o moich domysłach. Zdecydowany
byłem już jednak dokonać ostatecznej próby. Poprosiłem żonę, by wróciła z Młodym Orłem