Spadkobiercy Winneto..

ściany budynku. Nie nastręczało to nam żadnych trudności.
Wzdłuż ściany ustawione były skrzynki i beczki, które stwarzały możliwość ukrycia się w
nagłym wypadku. Na szczęście nie okazało się to konieczne. Wewnątrz budynku paliło się
światło, dzięki czemu stwierdzić mogłem, że składa się on z kilku pomieszczeń — jednego
bardzo obszernego i kilku mniejszych. Pappermann poprowadził mnie ku jednej z mniejszych
izb. Posiadała ona tylko jedno okno. Stała pod nim ciężka, masywna skrzynia, na którą można
było wejść bez obawy, że się załamie lub zacznie trzeszczeć. Z wnętrza pomieszczenia
dobiegały nas głosy. — To izba Darky'ego — szepnął Pappermann. — Poznaję ją. Entersowie
dokładnie mi ją opisali. Słyszy pan? Rozmawiają...
— Słyszę. Wejdę na skrzynię i zajrzę do środka.
— Dobrze. Ja zostanę na czatach!
Wskoczywszy na skrzynię mogłem bez większego problemu obserwować, co się dzieje w
środku. Stały tam dwa stoły z surowych desek i kilka podobnych do nich krzeseł. Rozmowa
toczyła się w gronie pięciu mężczyzn, z których czterech natychmiast rozpoznałem. Byli to
obydwaj Entersowie, Tusahga Saricz i To-kei-czun. Czytelnik może sobie wyobrazić moje
zdumienie na widok starych wodzów. Piątym mężczyzną był bez wątpienia gospodarz — o
posturze olbrzyma i indiańskich rysach, ale niekształtnym nosie i czarnej skórze Murzyna.
Lepszego uosobienia brutalności trudno byłoby sobie wyobrazić! Zgromadzeni rozmawiali z
wielkim ożywieniem. Kiedy po raz pierwszy zajrzałem do wnętrza izby głos miał Darky:
— Myślę, że na górze nikt jeszcze nie wie o tym, że czarownicy uciekli. Najgorsze, że ten
przeklęty Shatterhand ma w ręku mapę jaskini. Na szczęście nie jest nam tak bardzo
potrzebna. Czarownicy potrafią wskazać nam drogę. Ten Shatterhand to jednak głupiec.
Przyjechał na pojedynek popisać się skradzionymi amuletami, i nie wie, że czarownicy mu
uciekli i że atak nastąpi już jutro. Jego dzisiejsze zwycięstwo na nic mu się nie przyda.
Odsunął tylko swą klęskę o jeden dzień. Umrze jutro razem ze swoją żoną! Mam nadzieję, że
dotrzymacie słowa? Pytanie skierowane było do Entersów.
— Stanie się tak, jak obiecaliśmy! — odparł Hariman. Zebulon zaś dorzucił:
— Trudno sobie wyobrazić dług większy od tego, jaki ma wobec nas ten człowiek razem
ze swoją żoną. Nie zamierzamy go im darować!
— Nic dobrego by dla was z tego nie wynikło! — zagroził Darky. — Mówię wam: jutro
umrą na pewno dwie osoby — albo oni, albo wy! Możecie być tego absolutnie pewni! Jeśli
mam być szczery, nie do końca wam ufam! Rzecz idzie o pracę, o byt wielu tysięcy, którzy
chcą i mogą tu zarobić. Dlatego oddałem na jutro pod rozkazy wodzów wszystkich moich
robotników i dlatego dążę do tego, by wszystko odbyło się tak, jak zaplanowaliśmy.
To-kei-czun, wódz Komanczów Rakurro, podniósł się z miejsca i powiedział:
— Ma być tak: Jesteśmy zaproszeni na uroczystość. Stawiamy się na nią. Znamy miejsca,
jakie nam przydzielono. Czarownicy przeprowadzą nasze czterotysięczne wojsko przez
jaskinię. Wojownicy zostawią konie w dolinie i pójdą piechotą, bo nie wiemy, czy
przedostatni odcinek da się przejechać konno.
— Ja będę tu czekał z robotnikami — wpadł mu w słowo Darky — a Entersowie zajmą
się Old Shatterhandem i jego żoną. Wojownicy dadzą mi wystrzałem znak, że dotarli do
wodospadu. Na ten sygnał Entersowie zabiją Niemców, a ja ruszę z robotnikami, by utorować
przejście wojownikom i stworzyć im odpowiednie warunki do działania.
Na to wstał Tusahga Saricz i powiedział:
— Tak będzie dobrze! I niech się tak stanie! O jakichkolwiek zmianach powiadomimy cię
sami lub przez posłańca. Idziemy!
Wodzowie wyszli odprowadzeni przez gospodarza. Entersowie zostali sami. Patrzyli na
siebie w zamyśleniu.