Spadkobiercy Winneto..

— Usiądź, jeśli nie chcesz stać! — przerwałem mu i skoczywszy do niego posadziłem
siłą na ziemi. Przestraszony siedział bez ruchu dłuższą chwilę. Ja natomiast mówiłem dalej
tym samym donośnym, energicznym głosem:
— Wybrałem w obecności Pidy moich słynnych braci Matto Szahko i Wagare-Teja po
to, by dopilnowali zachowania ustalonych warunków walki. Niech teraz przemówią i
wymienią je wszystkie!
Obaj wodzowie powstali ze swych miejsc i uczynili zadość mojej prośbie. Wprawdzie
moi przeciwnicy mieli również świadków w osobach Williama Eveninga i Antoniusa Papera,
ale nie zamierzałem dopuścić ich do głosu. Kazałem Matto Szahko i Wagare-Tejowi
zatroszczyć się o losy. Czterej wodzowie nie sprzeciwiali się niczemu w przekonaniu, że
wydaję jedno z ostatnich poleceń w moim życiu. W wyniku losowania wśród moich
przeciwników ustalona została następująca kolejność: Tusahga Saricz, To-kei-czun, Kiktahan
Szonka, Tangua. Usiedli naprzeciw mnie w tym porządku. Każdy miał w ręku strzelbę, a na
twarzy wypisaną pewność zwycięstwa. Przed zajęciem mojego miejsca podszedłem do
siedzącego wśród widzów Awaht-Niaha, stuletniego wodza Szoszonów. Pochyliłem się nad
nim i ucałowawszy jego starą rękę powiedziałem:
— Ty jesteś najstarszym z obecnych. Na twojej głowie spoczywa błogosławieństwo i
miłość wielkiego ducha. Nie przyprowadził cię on tutaj po to, byś zobaczył krew tych, którzy
są ci drodzy. Ty jesteś najmądrzejszy i najbardziej doświadczony z nas wszystkich. Ty jesteś
pierwszym, który na przykładzie tej walki zobaczy, że każda walka pomiędzy dwojgiem
dzieci ludzkiego rodu nie jest niczym więcej niż szaleństwem, które mogłoby wzbudzać
śmiech, gdyby nie było tak tragiczne w skutkach.
W odpowiedzi przyciągnął moją rękę do ust i powiedział:
— Niech Old Shatterhand ukaże nam to szaleństwo walki! Oby ci którzy po nas przyjdą,
nie czynili już tego, co nasi przodkowie. Oby twoim było zwycięstwo!
Poszedłem na swoje miejsce i usiadłem na ziemi. Obok mnie usiadła Serduszko. Widząc
to Kiktahan Szonka krzyknął gniewnie:
— Co robi squaw pomiędzy wojownikami? Precz z nią!
— Czyżbyś się jej bał? — odparłem. — Jeśli tak, sam odejdź! Ona się ciebie nie boi i
zostanie!
— Czy Old Shatterhand stał się niewiastą i nie rozumie zniewagi, którą ja jako wojownik
odczuwam? — zapytał Kiktahan Szonka.
— Wojownik? Pshaw! Pytasz, co robi moja żona pomiędzy wojownikami. Czy naprawdę
uważacie się za wojowników? Przypominacie co najwyżej stare kobiety. Tylko dlatego
przyjąłem bez większego zastanowienia wasze warunki. Old Shatterhand nie będzie z wami
walczył, bo jest mężczyzną. Przyprowadził tu swoją squaw, która może każdego z was
pokonać jednym ruchem ręki. Jeśli się jej boicie, odejdźcie stąd!
— Niech więc zostanie! — zawołał wściekle Kiktahan Szonka. Pierwsza moja kula trafi
ciebie, a druga ją!
— Niech zostanie! Niech umrze razem z nim! — zawołali pozostali trzej wodzowie. —
Niech rozpocznie się walka!
Pięcioro pojedynkujących się siedziało na środku wytyczonego placu. W pobliżu stali
nasi świadkowie. Tatella-Sata siedział, jak wspomniałem, w prostej linii za mną. Pierwszy
wielki krąg tworzyli wodzowie, wśród których było też dwunastu wodzów Apaczów. Za nimi
stali młodsi wodzowie i inne znamienitsze osoby. Dalej tłoczyli się zwykli ludzie, wśród
których wyróżniali się licznie przybyli robotnicy z budowy pomnika i kamieniołomów.
Opuścili swe miejsca pracy, aby zabawić się widowiskiem. Zachowanie tych ludzi
pozostawiało wiele do życzenia, choć hamowali nieco swe zapędy, przez wzgląd na tak