Spadkobiercy Winneto..

Milczałem. Zachowywałem się tak, jakby owo Ucho Diabła nie wzbudziło we mnie
najmniejszego zainteresowania. Jak wiadomo Kiktahana Szonkę i jego sprzymierzeńca
Tusahgę Saricza spotkaliśmy w górskim kotle o kształcie elipsy, noszącym nazwę Ucho
Boga. Dowiedzieliśmy się tam o istnieniu drugiego takiego elipsoidalnego kotła, które
nazywa się Ucho Diabła. Czy jest to właśnie Ucho Diabła, o którym wspomniał teraz
czarownik? Serduszko spojrzała na mnie. Uważała, że mam obowiązek zabrać głos na ten
temat. Ja jednak potrząsnąłem nieznacznie głową. Mówiąc na Diabelskiej Ambonie o Uchu
Boga i Uchu Diabła, Młody Orzeł stwierdził, że ma nadzieję, iż Tatella-Sata odkryje przed
nim tajemnicę obydwu tych miejsc. Ja natomiast byłem zdania, że i czarownikowi nie
wszystko jest wiadome. Dlatego uznałem, że będzie lepiej, jeśli zabiorę głos dopiero wtedy,
kiedy poznam jego zasób wiedzy na ten temat.
Droga, którą jechaliśmy, przypominała nie tyle leśną ścieżkę, co stary, zjeżdżony
doszczętnie wiejski trakt uczęszczany przez ciężkie, towarowe wozy. Z głębokich kolein i
śladów kopyt końskich wnioskować było można, że ogromnym wysiłkiem zwierząt
transportuje się nim duże ciężary. Serduszko nie mogła się powstrzymać od pełnej
współczucia uwagi. Odpowiedziałem jej coś. Tatella-Sata milczał, ale brwi mu się zbiegły, a
cała twarz przybrała surowszy wyraz.
Droga prowadziła pod górę, ale tak łagodnie, że niemal niepostrzeżenie. Wkrótce
natrafiliśmy na odchodzące w lewo i bardziej strome odgałęzienie.
— To droga do Twierdzy — wyjaśnił czarownik. — Teraz zostaniemy jeszcze na dole i
pojedziemy dalej.
Po około kwadransie jazdy, ściany doliny rozbiegły się nagle na boki i stając się
jednocześnie coraz bardziej strome utworzyły po obu stronach regularne, krągłe, ale nie
całkowicie koliste wręby. Obydwa wręby leżały dokładnie naprzeciw siebie i tworzyły
ogromne nisze skalne po obu stronach wewnętrznego placu. Od razu zauważyłem, że mają
identyczny kształt i wielkość. Odnosiło się wrażenie, że choć najpierw działała tu natura,
człowiek również — przed tysiącami lat — przyłożył rękę do tego dzieła. Jasne było dla
mnie, że ten ludzki wysiłek miał nie tylko określony cel, ale również głębszy sens. Od razu
zastanowiły mnie podobieństwa do Diabelskiej Ambony, w której podsłuchaliśmy naradę
Siouxów i Utahów. Podłoże przedniej części obu nisz tworzyły ściśle do siebie przylegające
płyty kamienne, nie dopuszczające do wzrostu żadnej roślinności. Z tej posadzki, w obu
niszach, wyrastała zaopatrzona w stopnie skała o kształcie ambony, jakby dawna wysepka.
Owe skały natomiast przywodziły na myśl ambonę, na której znalazłem psie łapki urwane z
amuletu Kiktahana Szonki. Natomiast tylna część obu nisz była do tego stopnia zarośnięta
wszelkiego rodzaju drzewami i krzewami, że łatwo kryć mogła drugą ambonę w rodzaju tej,
na której ustrzeliliśmy niedźwiedzia. Nawet więc bez głębszej refleksji, można było dojść do
wniosku, że każda z tych nisz stanowi kopię elipsoidalnego kotła skalnego znanego pod
nazwą Diabelskiej Ambony. Celowo mówię: "Bez głębszej refleksji", bo miałem ogromną
ochotę uznać to porównanie za powierzchowne. Na głębsze przemyślenia zabrakło mi jednak
czasu, gdyż pokazując na jedną i drugą stronę drogi Tatella-Sata powiedział:
— To Uszy Diabła. Tu jedno, a naprzeciw drugie. Czy słyszałeś o nich?
— Słyszałem, ale nie o dwóch, lecz jednym — odparłem.
— Słusznie, bo z tych dwóch jedno jest prawdziwe, a drugie fałszywe. Ale które jest
które, tego do dziś nikt nie wie.
— Czy kiedyś było to wiadome?
— Tak, ale wiedza ta zaginęła. Zrobiłem wszystko, co w mojej mocy, by do niej dotrzeć
— niestety bez skutku. Istnieją dwie Diabelskie Ambony. Jedna tu, a druga w Colorado.
Tamta jest Uchem Boga, tutejsza zaś Uchem Diabła. Opowiem ci później o tym, co znaczą te
nazwy.